Oto kilka chorób, które są wynikiem wakacyjnej przygody. Pamiętajcie o tym!
Rzeżączka – tryper
Jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób wenerycznych, które występują na Świecie. Powodem rzeżączki jest zakażenie bakterią Neisseria gonorrhoae. Zarazić się można praktycznie tylko i wyłącznie na drodze kontaktu płciowego.
Objawy: pierwsze objawy pojawiają się 2 do 7 dni od kontaktu z osobą chorą na rzeżączkę.
Przebieg zakażenia jest nieco inny u kobiet i mężczyzn.
Mężczyźni: ostry stan zapalny cewki moczowej objawiający się:
- zaczerwieniem ujścia cewki
- dolegliwościami bólowymi podczas oddawania moczu
- ropnym wyciekiem z cewki moczowej /najważniejszy i najbardziej charakterystyczny objaw/
Powikłania nie leczonej rzeżączki u mężczyzn :
- zapalenie gruczołu krokowego
- najądrzy
- bezpłodność
Kobiety: rzeżączka ma przebieg dość łagodny, z tego powodu jest często niezauważona przez pacjentki. Prawie połowa kobiet może mieć przebieg całkowicie bezobjawowy!! Na ogół infekcja dotyczy: - cewki moczowej
- szyjki macicy
- rzadko zakażenie dotyczy bezpośrednio błony śluzowej pochwy
W przypadku zakażenia cewki dochodzi do:
a/ ostrego rzeżączkowego zapalenia z cewki moczowej
– występują bardzo skąpe objawy np nieznaczne upławy
b/ zapalenie szyjki macicy-objawy:
- upławy
- nadżerka szyjki
Powikłania :
- ostre ropiejące zapalenie gruczołu Bartholina
- zapalenie przydatków macicy
- niedrożność jajowodów
- zapalenie otrzewnej
- bezpłodność
Niekiedy rzeżączka może umiejscowić się poza narządami płciowymi np. w obrębie gardła, odbytu, spojówek, powiek. Po stwierdzeniu u siebie powyższych objawów lub podejrzenia kontaktu z chorą osobą należy udać się niezwłocznie do lekarza wenerologa – dermatologa. Dokładne rozpoznanie ustala się na podstawie objawów klinicznych oraz po stwierdzeniu obecności bakterii w wymazie ze zmian chorobowo zmienionych / wymaz z cewki, z ok. szyjki macicy lub innego ogniska /. Badanie wenerologiczne jest bezbolesne. Do dermatologa – wenerologa nie jest wymagane skierowanie od lekarza pierwszego kontaktu.
KIŁA
Kiła czyli syfilis spowodowana jest zakażeniem bakteriami Treponema pallidum – krętek blady. Warto wiedzieć, że kiła od samego początku zakażenia jest CHOROBĄ DOTYCZĄCA CAŁEGO ORGANIZMU Z CZĘSTYMI OBJAWAMI NA SKÓRZE. W początkowym okresie infekcji może zajmować tylko i wyłącznie narządy płciowe.
Nie leczona kiła prowadzi do szeregu bardzo ciężkich powikłań w obrębie układu krążenia, układu nerwowego, skóry, stawów. Kiła ma bardzo specyficzny przebieg z okresami zaostrzeń /objawów/ przeplatających się z okresami bezobjawowymi /remisji/. Tu zajmiemy się tylko i wyłącznie wczesnym okresem kiły – kilka tygodni po zakażeniu.
Objawy :
Dwa – trzy tygodnie po kontakcie z chorą osobą pojawia się w miejscu wtargnięcia bakterii bardzo charakterystyczny naciek zapalny -objaw pierwotny. Jest to niebolesne stwardnienie z równocześnie przebiegającym powiększeniem i obrzękiem otaczających węzłów chłonnych. Objaw pierwotny najczęściej umiejscowiony jest w obrębie narządów płciowych, ale u ok. 10 % ludzi może umiejscawiać się poza płciowo /np. odbyt, język , dłonie, usta itp. Objaw pierwotny czasami się nie pojawia lub jest tak mały, że pacjent go nie zauważa. Po 6 –8 tygodniach od zakażenia objaw pierwotny samoistnie zanika, bez pozostawienia śladu. Jeśli do tego momentu osoba chora nie była zdiagnozowana i leczona może się zdarzyć, że dopiero w trakcie przypadkowych badań dowie się, że jest chora na kiłę. Od trzeciego miesiąca objawy zakażenia kiłą są wielce niecharakterystyczne / np. wysypki skórne / i przemijające. Starzy dermatolodzy nie bez powodu mówili, że kiła jest „małpą wszystkich chorób”. Dlatego tak ważny jest pierwszy okres zakażenia. Jeśli pojawi się na naszych narządach płciowych „ dziwne zgrubienie”, powiększenie węzłów chłonnych pachwinowych to natychmiast powinniśmy udać się gabinetu wenerologicznego. W celu rozstrzygnięcia rozpoznania kiły wykonuje się specjalistyczne badania krwi.
Rzęsistkowica
infekcja TRICHOMONAS VAGINALIS /rzęsistek pochwowy/ tzw. rzęsistkowica
Bardzo częste schorzenie występujące w Polsce u ok. 30 % kobiet Do zakażenia może dojść nie tylko w wyniku kontaktu płciowego, ale także po używaniu wspólnego ręcznika , kąpieli we wspólnej wodzie itp. OBJAWY:
Mężczyźni: najczęściej bez objawów, niekiedy niezbyt dokuczliwe pieczenie cewki moczowej.
Kobiety: krwawe wybroczyny, duża ilość żółtawej, pianowatej , cuchnącej wydzieliny.
d/ NGU /nierzeżączkowe zapalenia cewki moczowej/
Najczęstszym sprawcą tego rodzaju zakażeń są Chlamydie. Zakażenie może dotyczyć cewki moczowej najądrzy, odbytnicy, a u kobiet szyjki macicy i jajowodów . W niektórych przypadkach dochodzi do zapalenie układu oddechowego.
Objawy infekcji są nieswoiste :
- pieczenie cewki moczowej
- niekiedy świąd
- zaczerwienie ujścia cewki.Charakterystyczny jest czas wystąpienie objawów od momentu zakażenia . Pierwsze objawy pojawiają się dopiero po ok. trzech tygodniach od kontaktu z chorym partnerem seksualnym.
Zakażenie wirusem HIV
Można w skrócie powiedzieć , że współczesne problemy z HIV są porównywalne z epidemiami kiłą w poprzednich stuleciach. Infekcja wirusem HIV prowadzi z biegiem czasu do rozwoju pełno objawowej, śmiertelnej choroby AIDS. W związku z faktem, że początkowy okres zakażenia wirusem jest najczęściej bezobjawowy, duże znaczenie ma znajomość tzw. grup ryzyka, czyli osób, u których częściej występuje zakażenie wirusem. Kontakty seksualne z osobami z tej grupy zwiększają ryzyko zachorowania na AIDS. W okresie wakacyjnym należy zwrócić baczna uwagę na osoby z następujących grup ryzyka :
- narkomani wstrzykujący sobie narkotyki dożylnie
- homoseksualiści i biseksualiści.
Współżycie płciowe z osobami z tych grup bardzo mocno zwiększa ryzyko zarażenia się wirusem HIV. W celu oceny czy dany organizm jest zarażony wirusem krwi wykonuje się specjalistyczne badania krwi. W przypadku podejrzenia zakażenia należy bezzwłocznie skontaktować się z najbliższą poradnią wenerologiczną lub stacją San-Epid.
BARDZO WAŻNE: /dotyczy wszystkich chorób przenoszonych drogą płciową /
W przypadku rozpoznania choroby wenerycznej leczenie musi być prowadzone u obojga partnerów seksualnych.
lek. med. Artur Markowski
www.pcme.pl
