Kolano skoczka to jedna z kontuzji, która dopada osoby aktywne fizycznie, zwłaszcza sportowców. Może wywoływać ból o różnym natężeniu, występujący po wysiłku, w jego trakcie, a nawet podczas zwykłych czynności takich jak chodzenie czy siadanie. Czy ten uraz jest niebezpieczny? Jak go leczyć? Podpowiadamy poniżej.
Dlaczego powinniśmy dbać o kolana?
Stawy kolanowe są strukturą, na której w dużej mierze spoczywa ciężar naszego ciała. Z anatomicznego punktu widzenia to ruchome połączenie kości udowej piszczelowej za pomocą rzepki oraz torebki stawowej. Współpraca tych struktur oraz otaczających staw mięśni umożliwia nam chodzenie, skakanie i poruszanie nogą. Gdy jedna z tych struktur nie funkcjonuje poprawnie, zaczynają się kłopoty. Są to uciążliwe przypadłości, które znacząco obniżają komfort i jakość życia, a ich leczenie wymaga czasu, funduszy i energii. Częstą dolegliwością, z jaką borykają się nasze kolana (szczególnie osób aktywnych fizycznie), mogą być problemy z więzadłem. Jedno z tych więzadeł (więzadło rzepki) jest elementem przenoszącym siłę z głównego prostownika stawu kolanowego (mięśnia czworogłowego) na podudzie, a dodatkowo stabilizującym kolano podczas fazy lądowania po każdym skoku.
Kolano skoczka
Kolano skoczka (zespół przeciążenia wiązadła rzepki) to jedna z najpopularniejszych kontuzji dosięgających siatkarzy i wszystkich sportowców związanych z dyscyplinami skocznościowymi czy biegowymi. Uwaga: może dotknąć również amatorów!
Zespół przeciążenia więzadła rzepki często staje się przyczyną zakończenia kariery sportowej wielu zawodników. Nie warto zatem tego problemu bagatelizować.
Powstawanie kontuzji wiąże się z wielokrotnymi wyskokami, lądowaniami lub zmianami kierunku podczas biegania. Uraz dotyczy więzadła rzepki, przyczepu końcowego mięśnia czworogłowego uda. Pomimo bardzo mocnej struktury ścięgnistej całej konstrukcji, w trakcie treningów może dojść do mikrouszkodzeń tkanki. Gdy zabraknie odpowiedniej regeneracji, pojawiają się zmiany przeciążeniowe.
Typowe dla kolana skoczka objawy to ból poniżej rzepki, który pojawia się podczas chodzenia po schodach, robienia przysiadów, podskoków czy w chwili wyprostu kolana. W wyniku kontuzji może dojść do obrzęku i asymetrii w obrysie rzepki. Konsekwencją jest także dalsze osłabienie mięśnia czworogłowego.
Możemy scharakteryzować 4 etapy rozwoju tego schorzenia. W zależności od fazy stosuje się różne zabiegi fizykalne oraz ćwiczenia, mające na celu poprawę stanu zdrowia.
Kolano skoczka: faza pierwsza
W fazie pierwszej ból doskwiera zaraz po wysiłku, a następnie dość szybko ustępuje. Na tym etapie zaleca się odpoczynek, okłady z lodu i kilka dni przerwy od treningów.
Kolano skoczka: faza druga
Ból pojawia się przed treningiem (podczas rozgrzewki) i po nim. W trakcie aktywności fizycznej ustępuje.
Poza zaleceniami z fazy pierwszej, warto stosować masaże, pamiętać o odpowiednim rozciąganiu mięśnia czworogłowego i mięśni zginaczy, a także o rozgrzewce przed ćwiczeniami.
Kolano skoczka: faza trzecia
Ból jest obecny na każdym etapie aktywności fizycznej. W tej fazie dochodzi także do upośledzenia funkcji stawu kolanowego.
Terapia powinna zostać uzupełniona stosowaniem ciepła przed treningiem oraz krioterapii miejscowej po treningu. Nadal ważne są ćwiczenia wzmacniające mięsień czworogłowy.
Kolano skoczka: faza czwarta
Ból nie ustępuje, mimo zaniechania ćwiczeń. Na tym etapie pacjent powinien ograniczyć sport i aktywność fizyczną. Jeśli dojdzie do zerwania mięśni rzepki, koniecznością będzie zabieg operacyjny.
Do zdiagnozowania tej fazy niezbędne jest wykonanie badania obrazowego (np. MRI). Istotne jest, by nie bagatelizować pierwszych objawów, czyli bólu w kolanie. Schorzenie, które przejdzie w stan chroniczny, jest zdecydowanie trudniejsze w rehabilitacji i często kończy się przymusem przeprowadzenia operacji.
Czy medycyna oferuje nam coś jeszcze?
Obecnie możemy zaobserwować niesamowicie szybki rozwój technologii medycznych, co skutkuje pojawianiem się nowych metod leczenia. Szukając odpowiednich sposobów, zależy nam przede wszystkim na ich skuteczności i bezpieczeństwie. Alternatywą w leczeniu dolegliwości związanych z kolanami może być podjęcie terapii opartej na działaniu pola magnetycznego.
Terapia MBST, bo o niej mowa, wyraźnie aktywuje metabolizm i regeneruje tkanki. Jej zadaniem jest doprowadzenie do znaczącej poprawy w zakresie grubości, objętości i ciągłości struktur więzadłowych. Prowadzi ona do zregenerowania mikrourazów więzadła rzepki w szybkim tempie. Dodatkowo działa przeciwbólowo i pozwala na bardzo szybki powrót do treningu.
Pacjenci poddani terapii odczuwają zdecydowaną ulgę i zwiększony zakres oraz komfort ruchów. Działanie metody oparte jest na procesach metabolicznych i biofizycznych. W tym celu w urządzeniu do terapii MBST wytwarzane jest pole elektromagnetyczne, działające na okolicę poddawaną leczeniu. Doprowadzana energia oddawana jest do otaczającej tkanki. Pole to oddziałuje na atomy wodoru, z których zbudowane są komórki. Podczas zabiegu atomy „synchronizują się”, czyli obracają pod tym samym kątem wokół osi pola magnetycznego. W efekcie prowadzi to do aktywnej stymulacji komórek, dzięki której struktury więzadeł mogą ulec znacznej regeneracji, a także wywoływać wzrost tkanki łącznej, doprowadzając tym samym do szybkiej redukcji bólu.
Terapia MBST
Terapia rezonansem magnetycznym w systemie MBST® została opracowana przez lekarzy, fizyków, biologów i inżynierów. Jej system wykorzystuje technologię rezonansu magnetycznego w celu pobudzania procesów regeneracyjnych i uśmierzania bólu. Służy do regeneratywnej stymulacji komórek, czyli odbudowy tkanek utraconych czy uszkodzonych, odbudowy kości i chrząstek.
Zaawansowany system terapii rezonansem magnetycznym MBST® umożliwia skuteczne i niemające efektów ubocznych zabiegi w zakresie chorób układu mięśniowo-szkieletowego. Dzięki temu możliwe jest efektywne leczenie m.in. przyczyn zwyrodnieniowych chorób stawów, urazów sportowych i powypadkowych, a także schorzeń kości i stawów (takich jak artroza czy osteoporoza). Ich celem jest utrzymanie zdrowia i jakości życia w zaawansowanym wieku.
Ta terapia jest stosowana od 1998 r. przez lekarzy i terapeutów. Ponad 250 000 poddanych leczeniu pacjentów potwierdza jej skuteczność.
