„Tajemnica dzikiego boru” to druga po Skarbach śniegu, głośna powieść Patricii St. John. To również pełna ciepła i wzruszająca opowieść o niezwykłych losach młodych bohaterów. Swoje pierwsze literackie sukcesy Patricia St. John zaczęła odnosić jeszcze gdy pracowała jako przełożona internatu w Malvern.
Przystąpiła w tym czasie do konkursu literackiego, ogłoszonego przez Związek Biblijny – i WYGRAŁA – Książka „Tajemnica dzikiego boru” od pierwszego wydania w 1948 roku stała się bestsellerem. Dwie pierwsze i jednocześnie najbardziej znane książki Patricii – „Tajemnica dzikiego boru” i „Skarby śniegu” były wznawiane ponad dwadzieścia razy. Na ich podstawie powstały filmy długometrażowe i telewizyjne.
„Tajemnica dzikiego boru” to fascynująca opowieść o dorastaniu, o buncie i gniewie, o wielkiej fascynacji przyrodą i o dziecięcych marzeniach. To opowieść o losach dwójki małych bohaterów – Ruth i Filipa. Wojna pozbawiła ich możliwości cieszenia się rodziną i zmusiła do zamieszkania ze złośliwą ciotką, która zdaje się nie chcieć zrozumieć ich młodzieńczych pragnień. Pewnego dnia, w leśnym wigwamie, gdzie nasza wspaniała dwójka zapomina o swoich smutkach, pojawia się też ktoś trzeci – leśny chłopiec o imieniu Terry. Cała trójka, mimo że są jeszcze dziećmi, muszą każdego dnia rozwiązywać problemy na miarę dorosłych. Terry zbiera leśne kwiaty, by móc je potem sprzedać. Jego matka bez tego wsparcia nie dałaby sobie rady. Ruth ma być za karę wysłana do internatu i decyduje się na ucieczkę z domu. Filip nie umie pomóc swojej siostrze, więc coraz więcej marzy… marzy o ptakach. Wszystkie te wielkie problemy małych ludzi tworzą wspaniałą i zgrabną kompozycję z biblijną opowieścią o Dobrym Pasterzu i zagubionej owcy. Ostatecznie znajdują one swoje rozwiązanie.
Patricia ST. John to jedna z nielicznych osób, których życie, usposobienie i twórczość tworzą spójną, harmonijną całość. Z racji tego, że kontynuowała ona tradycję św. Łukasza oraz tych wszystkich, których życie zostało wplecione we wspaniałą historię samego Jezusa, często jest nazywana „poetką przebaczenia”. Niezwykłą wagę miało dla niej odkupienie, o czym dobitnie świadczy jej autobiografia. To wszystko przebija z kart jej książek. Autorka, podobnie jak we wszystkich swoich powieściach, odwołuje się do wartości chrześcijańskich, starając się przekazać je dzieciom w sposób prosty, zrozumiały i naturalny. Niewątpliwie największą zaletą tej książki jest fakt, że pokazuje ona, jak rozmawiać z dziećmi o sprawach tak trudnych i delikatnych jak śmierć. Jest to książka, która o sprawach skomplikowanych i bolesnych opowiada w sposób pełen miłości.
