- Odp.
Moja „przygoda z pisaniem” rozpoczęła się, gdy w 1992r. pojechałam
do swojej Cioci do Gorzowa. Włażnie w lutym 1992r. umarł mój Brat cioteczny (syn tej Cioci), którego bardzo kochałam. Wtedy byłam bardzo samotna i zagubiona. Nie umiałam poradzić sobie ze żmiercią moich Rodziców, którzy trzy lata wczeżniej zginęli w wypadku samochodowym, ani ze żmiercią mojego Brata. Gdy powiedziałam o tym Cioci, Ona doradziła mi, abym spróbowała opisywać wszystko to, co czuję. Zaczęłam. Najpierw były same opowiadania. Później dołączyły wiersze. Dziż pisanie jest „moim żwiatem”, w którym „zatrzymuję czas”.A oto kilka z moich wierszy, których więcej jest na moim blogu:
********
Na zboczu góry
ujrzałam trzy konie,
pędzące z wiatrem,
wolne jak ptaki.Lecz
Wiem, że to One:
WIARA, NADZIEJA I MIŁOśĆ.
Te trzy najpiękniesze Dary,
które dałeż mi Panie
w DRUGIM CZŁOWIEKU.Ciechocinek, dnia, 10, 04, 2001r.
JESTEśCIE
Jesteżcie gwiazdami,
co żwiecą tak jasno.
Jesteżcie ptakami,
co szybują wysoko.Widzę Was w źródlanej wodzie,
słyszę w drzew poszumie.
Jesteżcie po prostu wszędzie
tuż obok mnie.Widzę Was w obłokach,
co po niebie płyną.
Spotykam w drugim człowieku,
który idzie drogą.Warszawa dnia 15, 01, 96r.
.[usunięto_link] wrote:
Dziż pisanie jest „moim żwiatem”, w którym „zatrzymuję czas”.
coż pięknego, Bogusiu41 🙂 i bardzo fajne te Twoje kawałki 😉
pisz więcej – będę tu powracał… w czas, który wiecznie trwaaa :ok:
Witaj Hard! Bardzo dziękuję za Twoje słowa. Mimo, że piszę ponad 20 lat, dopiero niedawno zaczęłam pokazywać innym swoje wiersze i opowiadania. Cieszę się, że moje wiersze podobają Ci się.
PozdrawiamOto następne wiersze:
*********
Zabierz mnie daleko,
jak najdalej – zabierz mnie
tam
gdzie czas się zatrzymał,
a łzy nie płyną.
Gdzie nie ma bólu i lęku,
co przeszywa do szpiku kożci.Zabierz do krainy, w której
nie istnieje żmierć, co skrada się nocą
i wciąż na kogoż czeka…Zabierz mnie tam proszę
tylko na chwilę,
bym stała się silniejsza
i mogła pokonywać
wszystkie trudnożci.Warszawa, dnia 12, 01, 2008r.
*********
Może to tylko sen,
co w koszmar się zmienia,
ja wciąż nie wierzę,
że Was tu nie ma.Wciąż myżlę, że Jesteżcie
gdzież daleko tak
i że do mnie wrócicie
za rok, może dwa.Zapukajcie do mych drzwi
Rodzice Ukochani,
bym mogła Wam otworzyć,
by było tak, jak dawniej.Warszawa, dnia 14, 12, 2000r.
Witam! Gdzie jest wczorajszy post pisany po angielsku? Nie zdążyłam go przeczytać. Proszę, aby
osoba, którara napisała do mnie ten post, napisała do mnie na adres: [usunięto_link].
To dla mnie bardzo ważne.Catherine S proszę odezwij się do mnie. Nie zdążyłam przeczytać Twojego długiego postu.
