-
Odp.
-
Ja nie umiem byc samotna i wcale nie przyzwyczajam się do samotnożci.Fakt,że jestem zdeklarowanym singlem wcale nie oznacza,że zamknęłam się w sobie.Po prostu korzystam z życia,ale nie angażuję się emocjonalnie,bo mam pewien uraz,który mnie blokuje. Jednak bez względu na wszysko nie skorzystałabym z pożredników,którzy wyszukiwaliby mi partnerów… 😕 Nie jestem zdesperowana,a jak chcę się z kimż spotkac,to po protu się umawiam.Nie jestem zwolenniczką szukania męża na siłę.Dla mnie to jest żmieszne.
@dewina wrote:
Do samotnosci nie wolo sie przyzwyczajac – czlowiek jest zwierzeciem stadnym.
przyznaję, że „ruszyło” mnie to zdanie…
wielu moich znajomych nie traktuje bycia samemu jako samotnożci i prawdę mówiąc takich singli jest w naszym społeczeństwie coraz więcej – czy oni przyzwyczaili się do samotnożci, czy człowiek przestaje być zwierzęciem stadnym?…jak myżlicie?
mysle ze to swieta prawda ze nie wolno sie przyzwyczajac do samotnoci bo pozniej sa problemy zeby byc w grupie lub tymbardziej w zwiazku i nie tak latwo to pozniej odkrecic.
aha no i wlasnie mysle ze to dotyczy coraz wiekszej ilosci mlodych osob, zaczyna byc modne bycie singlem i poswiecenie sie karjeze…niestety
no ja przez pol roku bylam samotna za 5dni wraca moj kochany a ja sie boje troche bo przez te pol roku troche tak jakby sie zamknelam w sobie bo przeciez nie moglam mu wszsytkiego powiedziec przez tel,mam nadzieje ze jak juz bedzie to wszystko powroci ta radosc i gadanie jak katarynka:):):):)
Włażnie, nie ,można się przyzwyczajać do samotnożci. Gorzej tylko jak ona przyzwyczai się do nas. A tragedią będzie jak nam sie spodoba że ona się do na przyzwyczaiła. 😉
myslalam tak soebie o tym i stwierdzilam ze samotnosc na dluzsza mete jest poprostu zla… ale od czasu do czasu jest jak zbawienie 😉
Zależy czy ta samotnożć ma podłoże(w przypadku mężczyzn trzeba przełożyć innymi słowy,ale..) :
1)”po prostu nie rzucę się w ramiona pierwszemu lepszemu-byle by był” czy
2)”chcę być sama-będę sama-i nikt mnie nie przekona”(po czym następuje całkowity bunt,trach drzwiami i zamknięcie się ewidentne)..
To raczej normalne,że człowiek skrzywdzony ma uraz do miłożci, ale to nie może być na zasadzie „wszyscy są bee i fujjj”-tak miłożć uszczężliwia, ale nie można nikogo (nawet siebie samego) w to „szczężcie” pchać na siłę!!nie wolno się przyzwyczajać,a le wycisnąć jak cytrynkę, skorzystać z płynących z niej dobrociejstw…i uciekać z tego stanu 😉
Ja czasem lubię pobyć samotna, ale jednak wracam za chwilę do mojego stadka:)
Ja wciąż powtarzam sobie, że nie mogę się przyzwyczajać do samotnożci ale jakoż mi to nie wychodzi. Zaczyna mnie denerwować koleżanka, która już tydzień u mnie mieszka. Wiem, że niedługo wyjedzie ale jakoż tak się przyzwyczaiłam do bycia samej w domu. Samej źle ale z kimż też nie dobrze. Bardzo lubię moja koleżankę i cieszę się, że mnie odwiedziła więc co jest nie tak? Przyzwyczajenie?
