-
Odp.
-
[usunięto_link] wrote:
Nie, nie. Nie JEGO/JĄ (pacjenta) naprawić, ale naprawić partnera, bo to on się popsuł i już nie funkcjonuje jak należy. Próby naprawiania siebie są znacznie rzadsze.
I tu masz rację. Wiele kobiet mówi ciągle o swoich partnerach, i sa gotowe poddać sie każdemu leczeniu, byle on sie stał taki, jakiego sobie go wymarzyły. Zupełnie nie są w stanie zmierzyc się z tym, że on nie czuje potrzebu sprostania ich wyobrażeniom.
Zauważam to, że jak spotka się kilka dziewczyn, to ich rozmowy dotyczą trego jak naprawić partnera… Czemu nie siebie?
Bo jak się naprawia innych to nie trzeba się zająć naprawianiem siebie.
[usunięto_link] wrote:
Bo jak się naprawia innych to nie trzeba się zająć naprawianiem siebie.
To dożć częste. Takie osoby po pierwsze uchodzą za bardzo dobrych ludzi, którzy wszystkim pomagają, a po drugie, nie muszą odczuwać swojego bólu, przez jaki musiałyby p****żć podczas własnej np. terapii. W sumie czerpią z niepomagania sobie zyski.
Chyba musze pomyżleć nad sobą… Lubie pomagać innym, mocno sie w to pomaganie angażuję. I daje mi to zadowolenie z siebie… hm…
Panno żwieczko, póki nie robisz tego wszystkiego ZAMIAST zadbania o siebie, to nie ma co się martwic, ale pomyżleć można…
No niby nie robie tego zamiast, ale czy ja wiem? Może się oszukuję? Nie chcę się obudzić za kilka lat z ręką w nocniku.
Wiesz, możesz po prostu być uważniejsza. I np.umówić się ze sobą, że jak robisz coż dla kogoż, to robisz też i coż konkretnego dla siebie. Wtedy na pewno zadbasz o siebie.
