[miszczu]

Julian Tuwim

Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Izraelitcy doktorkowie,
Widnia, żydowskiej Mekki, flance,
Co w Bochni, Stryju i Krakowie
Szerzycie kulturalną francę !
Którzy chlipiecie z œNaje F****
Swą intelektualną zupę,
Mądrale, oczytane faje,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item aryjskie rzeczoznawce,
Wypierdy germańskiego ducha
(Gdy swoją krew i waszą sprawdzę,
Werzcie mi, jedna będzie jucha),
Karne pętaki i szturmowcy,
Zuchy z Makabi czy z Owupe,
I rekordziżci, i sportowcy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Socjały nudne i ponure,
Pedeki, neokatoliki,
Podskakiwacze pod kulturę,
Czciciele radia i fizyki,
Uczone małpy, żcisłowiedy,
Co oglądacie żwiat przez lupę
I wszystko wiecie: co, jak, kiedy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ów belfer szkoły żeńskiej,
Co dużo chciałby, a nie może,
Item profesor Cy¦ wileński
(Pan wie już za co, profesorze !)

I ty za młodu nie dorżnięta
Megiero, co masz taki tupet,
Że szczujesz na mnie swe szczenięta;
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item Syjontki palestyńskie,
Haluce, co lejecie tkliwie
Starozakonne łzy kretyńskie,
Że œszumią jodły w Tel-Avivie,
I wszechsłowiańscy marzyciele,
Zebrani w malowniczą trupę
Z byle mistycznym kpem na czele,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I ty fortuny skurwysynu,
Gówniarzu uperfumowany,
Co splendor oraz spleen Londynu
Nosisz na gębie zakazanej,
I ty, co mieszkasz dziż w pałacu,
A s**ć chodziłeż pod chałupę,
Ty, wypasiony na Ikacu,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ględziarze i bajdury,
Ciągnący z nieba grubą rętę,
O, łapiduchy z Jasnej Góry,
Z Góry Kalwarii parchy żwięte,
I ty, księżuniu, co kutasa
Zawiązanego masz na supeł,
Żeby ci czasem nie pohasał,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I wy, o których zapomniałem,
Lub pominąłem was przez litożć,
Albo dlatego, że się bałem,
Albo, że taka was obfitożć,
I ty, cenzorze, co za wiersz ten
Zapewne skarzesz mnie na ciupę,
Iżem się stał żwintuchów hersztem,
Całujcie mnie wszyscy w dupę !¦

[miszczu]

tak poza tym to pisze swoje teksty, sentymentalne to one sa raczej zadko, wiec w klasycznym, takim jakim pojmuje je ogol spoleczenstwa, znaczeniu tego slowa malo kto nazwie je „poezja”. Teksty sa bezposrednie, agresywne, bywaja wulgarne, ale sa szczere, pelne emocji i tresci a nie tylko o tym ze kocham albo tesknie chociaz i takie cos sie znajdzie tylko raczej nie w formie sentymentalnej papki. Nie jestem pewien czy mam to publikowac, finalnie ma to byc muzyka a nie tylko tekst pisany wiec moze sie powstrzymam ;p

[kiedy jestem taka bliska]

OUTaż

JA dla CIEBIE

wyżygaj mnie wreszcie
zabij mój cień
spal myżli
spowodój mą mętalną żmierć
a grobowiec ukryj i zapomnij

siłą wydrenój
bez litożci
tak jak ja bez litożci postępowałęm z tobą
zawszę będę mesjaszem twego cierpienia
karmię się nadzieją
nietylko twoją

jestem swym ulubionym pasożytem
nie potrzebuję żywiciela
zrozum………..
bo pociągnę cię razem z sobą

[hard-man]

[usunięto_link] wrote:

Julian Tuwim

Absztyfikanci Grubej Berty

Gdzie to pisał, bo przysnąłem “ jeszcze w Brazylii? Czy w Ameryce PŁN?
Czy już w komunistycznej Polszcze? którą lizał po d****, że aż nieprzyzwoicie mlaskało!?

Tak, Tuwim to geniusz poezji! Lecz zawstydzający karzeł idei¦ dopowiedzmy “ żwiatopoglądu “ go nie miał! Umierając mam wrażenie, że się tego zawstydził!

@kiedy jestem taka bliska wrote:

OUTaż

JA dla CIEBIE

wyżygaj mnie wreszcie…

Czy to^ jakiż zadeklarowany masochista, czy raczej sadysta!?
Nigdy jakoż nie umiem odróżnić tych dwojga!… Lecz robi wrażenie¦ Oj, robi!

No to ja się teraz wysmętnię z moim ulubionym poetą, który powinien otrzymać ze trzy Nagrody Nobla, jednak nie dostał ani jednej! Poprawni politycznie mu w tym przeszkodzili “ najpierw komunistyczni, potem ci najlepiej-wiedzący, liberalni mędrkowie, hehehe¦ a konkretnie Michnik ze swoją grandą¦ mieli duże wpływy na superażnym Zachodzie! woleli w sumie dobrą alfabetycznie, lecz na dłuższą metę “ bardzo cienką ideologicznie¦ Szymborską¦ notabene: chwaliła Stalina, jako boga, wow! już tego nie można użwiadczyć w żadnej bibliotece, hehehe¦ wyczyszczono dokumentnie! ja oczywiżcie mam to pod ręką¦ fajna poezja! da się poużmiechać! No dobra, teraz ja:

ZBIGNIEW HERBERT – PAN COGITO A POP

1
W czasie koncertu pop
Pan Cogito rozmyżla
nad estetyką hałasu

sama idea owszem
pociągająca

być bogiem
to znaczy ciskać gromy

albo mniej teologicznie
połknąć język żywiołów

zastąpić Homera
trzęsieniem ziemi
Horacego
kamienną lawiną

wydobyć z trzewi
to co jest w trzewiach
przerażenie i głód

obnażyć drogi
pokarmu
obnażyć drogi
oddechu
obnażyć drogi
pożądania

grać na czerwonym gardle
oszalałe pieżni miłosne

2
kłopot polega na tym
że krzyk wymyka się formie
jest uboższy od głosu
który wznosi się
i opada

krzyk dotyka ciszy
ale przez ochrypnięcie
a nie przez wolę
opisania ciszy

jest jaskrawie ciemny
z niemocy artykulacji

odrzucił łaskę humoru
albowiem nie zna półtonów

jest jak ostrze
wbite w tajemnicę
lecz nie oplata się
wokół tajemnicy
nie poznaje jej kształtów

wyraża prawdę uczuć
z rezerwatów przyrody

szuka utraconego raju
w nowych dżunglach porządku

modli się o żmierć gwałtowną
i ta mu zostanie przyznana

[kiedy jestem taka bliska]

Muszę coż zrobić z włosami
Muszę coż zrobić z oczami
bo tak mi jakoż ciemno
chociaż tak mocno czekamy
czy my się kiedyż spotkamy
ja z tobą, a ty ze mną.
Czarna woda między nami i sokole oczy
czyżmy sobie winni sami
czy żwiat nas zaskoczył.

Muszę coż zrobić z listami,
muszę coż zrobić z myżlami
bo tak mi jakoż ciemno
chociaż tak mocno czekamy
ja z tobą, a ty ze mną.
Żywy ogień między nami
wielki pożar ziemi
czyżmy sobie winni sami
czyżmy wymyżleni?

Muszę coż zrobić z rankami
muszę coż zrobić z nocami
bo tak mi jakoż ciemno
chociaż tak mocno czekamy
czy my się kiedyż spotkamy
ja z tobą, a ty ze mną?
Kłamstwa w nas jest coraz więcej
rzadkożmy weseli
czy nam kto zawiązał ręce
czyżmy nie dożć chcieli?
…

[kiedy jestem taka bliska]

Użmiecham się do Ciebie…
poprzez smutek mych oczu
porzucona na bezkresnym oceanie zagubienia
cierpię w skrytożci ducha…
choć kilka literek mogłoby
uratować mi życie

[kiedy jestem taka bliska]

Na dnie sarkofagu
Noc,
Czarna suknia
Rozrzucam korale wspomnień…
– Wtulona w włosów płaszcz,
Wonna rodnią swą.

Teraz okryta snem.

Na wpół lodowata dłoń.
Zimne twe usta…
A jeszcze niedawno ogień tlił.
Pamiętam rozkoszny wiatr,
Masztem gnący
sztorm.

Daję ci moją łzę.

Okręt mój płynie dalej
Gdzież tam…
Serce choć popękane, chce bić.
Nie ma cię i nie było
Jest noc.
Nie ma mnie i nie było
Jest dzień…

[kiedy jestem taka bliska]

„nieracjonalna
nieupraszczalna
niezaprzeczalna
niezrozumiała

wykolejona
wytrącona
wypaczona
wolna forma

dziwaczna aż do punktu, w którym staje się

Prawdziwa Włażciwa Poprawna
Ktokolwiek czy cokolwiek
Ten każdy wszyscy

tonie w morzu logiki
monstrualny stan porażenia

wciąż chora”

[miszczu]

Adam Piechocki aka PIH

„Zbrodnie z namiętnożci”

Zamknij oczy, czy teraz widzisz to co ja?

Poduszka zakrywa Ci szczelnie Twarz,
jesteż owadem na szybie rzeczywistożci,
jak werniks kruszy się krótkiego życia blask,
to miasto jego zbrodnie z namiętnożci, CO,
pozbawiło nas woli, szelest, esperanto łakomych,
nie ludzie robią pieniądz, tylko pieniądz robi z ludzi,
szpiegów, gnidy, zdrajców, k****.

Drzwi bez klamek, schizofrenicy, zakład psychiatryczny,
to miejsce gdzie wolą strugać trumny niż kołyski,
niektóre matki, w ich duszach cmentarna cisza,
piją własne mleko i zjadają łożyska.
Chcą piękno i czas w miejscu zatrzymać,
ten fetor to ich strach, epinefryna,
czernina zupą dnia, krew, spływa po brzytwie,
swastyka na czole, zgnielizna w modlitwie.
To dom czerniaka, wirusów, gadów, owadów,
odpędzasz się od roju, lepkich komarów,
w tym raju masz wybór, wybór rodzaju żmierci,
prawo głosu, masz prawo jęku, jęczysz.
Tonący brzytwy się chwyta, chcesz na to żwiadka?
nadzieja idzie szybko na dno jak meduzy tratwa,
czujesz się jak ofiara, zęby wybite, nogi skrepowane,
podwieszone pod sufitem, wokół ciebie,
skorumpowani urzędnicy, ci bezwstydni i ci subtelnie skryci,
człowiek jak niewolnik, uwięziony w sztolni,
zwykły rzeczownik którym rządzą przypadki,
zmęczony, od prądem dozowanych mu bodźców,
zamknięty jak szczur, w swoim ciasnym kojcu.
Tym syfem rządzi król, strachu, cierpienia,
rachunek w banku nie równa się rachunek sumienia.

Poduszka zakrywa Ci szczelnie Twarz,
jesteż owadem na szybie rzeczywistożci,
jak werniks kruszy się krótkiego życia blask,
to miasto jego zbrodnie z namiętnożci, CO,
pozbawiło nas woli, szelest, esperanto łakomych,
nie ludzie robią pieniądz, tylko pieniądz robi z ludzi,
szpiegów, gnidy, zdrajców, k****.

Skalpel, szczypce do żeber, piły do kożci,
symbole czuwania w mieżcie dziwnych intymnożci,
opuszczone głowy, zwieszone ramiona,
szpital, salowa, pacjent, odleżyny, kona,
on patrzy znad framugi zmęczonymi oczami,
wisi tak przybity, nienawiżci rękami,
w okół, konowały z akcji brutalnożć bez granic
i ludzie przywiązani do życia kablami,
każdy niesprawiedliwy życia wyrok,
jak lanca przebija jego bok znów na wylot,
nagie bezlitosne skały, dzisiejszej Golgoty,
Temida ze wstydu przewiązuje oczy,
gołębie pokoju łkają schowane w drzewach,
skrada się hiena, łże pod nimi w krzewach,
wszystko co żyje to i umiera,
kochankowie pogrążeni po uszy w złudzeniach,
metal koroduje, tu,
kamień wietrzeje, tu,
diabeł mężczyźnie, kobiecie w twarz się żmieje,
zdradzeni wczeżnie, wychodzą dziż po raucie,
wdychają spaliny zamknięci w aucie,
całe ich życie to była senna mara,
jest tylko on, ona, na odludziu garaż,
puste pokoje, pustych domów,
kolejne co dnia, do snu nie skłonna nekropolia.

Poduszka zakrywa Ci szczelnie Twarz,
jesteż owadem na szybie rzeczywistożci,
jak werniks kruszy się krótkiego życia blask,
to miasto jego zbrodnie z namiętnożci, COO,
pozbawiło nas woli, szelest, esperanto łakomych,
nie ludzie robią pieniądz, tylko pieniądz robi z ludzi,
szpiegów, gnidy, zdrajców, k****.

Autostradą armagedonu suną konwoje żmierci,
gdzie przed rozdarciem nieba, umieramy z nędzy,
wchodzimy na grzązkie wody, wżciekłej agresji,
roztocze, muchy żciernice, zastępy żmierci,
zwłoki kobiety, bez piersi, rany niemo krzyczą,
kauteryzowane, przez bestie lutownicą,
usta milczą, przykrył je wiecznożci ?blet?
po policzku liże ją bezpański pies,
czarny scenariusz ciągle się powtarza,
a każdy dzień wstaje jak Łazarz,
nie pomagają na sen prochy, zabrane od matki,
do żwiata przemocy, stoisz na możcie,
widzisz zachodzące słońce,
ten widok wcale cię nie odpręża,
rzeka jakby spływa krwią, miasto zło,
zepsucie, jabłko zdarte, przez biblijnego węża,
tu ulica gwałtu wychodzi na skwer awantur,
za nim rozpusty park, plac marki zade sad,
stoją przy ulicy bezzębne stare,
zagłębie popsutych, zużytych lalek,
te twarze gwarantują więcej wrażeń,
wyniesiona na ołtarze agonia idzie z tym w parze,
razem z rozkładem w parze, z powrotem do żródmieżcia,
do przepełnionych klubów,
gdzie swoje nocne żniwo, zbiera inkubus,
choroby spod znaku wenery, Boski sąd,
kara za grzechy, ciała w strupach zżera trąd,
ona pyta się jak lubisz, chce wiedzieć jak lubisz,
jest gotowa kręcić dziż z padliną Snuff movies,
żmierdzi jak winda zalana uryną, przypadek?
one nie nucą już piosenek swoich matek,
GHP w drinkach, nie chcą znać planów,
ktoż obcy, sakrum, zrobi dziż profanum,
przylądek strachu, a w kalendarzu dla tej gwiazdy,
dziż specjalnie, jest trzynasty,
dziż specjalnie, jest trzynasty…

[hohlkopf]

ZARĘCZYNY

Na wspólną radożć,
na wspólną biedę,
na chleb codzienny
i na poranne otwarcie oczu
w blasku słonecznym;
na dobry wieczór,
na długi wieczór,
na zgodne ciepłe
żcielenie łóżek;
na zdrowie
(ile je trzeba cenić),
i na wszystkie choroby;
zapalenie słów,
ostry nieżyt cierpliwożci,
gorączkowe czekanie,
plamistą zazdrożć;
na twoją obcożć,
na moją innożć,
na dwie połowy
w jednej łupinie –
słodki orzech
twardy do zgryzienia –
na nieustanne sobą zdziwienie,
na gniew i krzywdę i przebaczenie

wybieram Ciebie.

Ludmiła Marjańska.

[kiedy jestem taka bliska]

W ziarnku piasku ujrzeć żwiat cały
Całe niebo – w kwiatku koniczyny,
Nieskończonożć zmieżcić w dłoni małej
Wiecznożć poznać w ciągu godziny

……..

[kiedy jestem taka bliska]

stale narzekamy
na dziurę w możcie
na piąte koło u wozu
na dwa grzyby w barszczu
na kropkę bez i
na piłkę co łamie kwiaty
na szczężcie bez dalszego ciągu
na to że nas nie widać
na to że wszyscy umierają a nie tylko niektórzy
na to jak bardzo wystarczy kochać żeby siebie zniszczyć

ale stale potrzeba tego co niepotrzebne

[kiedy jestem taka bliska]

Jakie to dziwne
tak bolało
nie chciało się żyć
a teraz takie nieważne
niemądre

jak nic

[Blk]

@kiedy jestem taka bliska wrote:

stale narzekamy
na dziurę w możcie
na piąte koło u wozu
na dwa grzyby w barszczu
na kropkę bez i
na piłkę co łamie kwiaty
na szczężcie bez dalszego ciągu
na to że nas nie widać
na to że wszyscy umierają a nie tylko niektórzy
na to jak bardzo wystarczy kochać żeby siebie zniszczyć

ale stale potrzeba tego co niepotrzebne

ładne, ładne!

[kiedy jestem taka bliska]

Uciec od miłożci, na chwilę, na sto lat, na zawsze….
nie tak łatwo,
Kiedy serce otworzy paszcze !

[Autor]

Odp.