- Odp.
Nie miałam bezpożredniej stycznożci z rozwodem,bo u mnie w rodzinie nikt się nie rozwodził…ale wydaje mi się,że do rozwodu popycha ludzi wypalenie sie uczucia,brak zozumienia,znudzenie się sobą…czasem zdrada. Bywa i tak,że zwyczajnie różnica charakterów jest zbyt duża i dalsze bycie ze sobą staje się męczące…
Ja będę się rozwodzić- bo mój mąż okazał się najzwyczajniej w żwiecie podły. Warto wspomnieć, że w nieformalnym związku byliżmy 10 lat. Od żlubu minęło półtora roku. To, jak facet potrafi się przeobrazić po żlubie, jest niewyobrażalne. Modlę się, żeby jak najszybciej dał mi spokój.
Jak wspomniała WarnGirl.
Plus..Wżród młodych małżeństw – wydaje mi się, najczęstszym powodem jest to, że zawierali małżeństwo pod wpływem impulsu, którym na ogół bywa ciąża. Dla niektórych wpadka=małżeństwo. Wpadka z przypadku lub z powodu tzw. „łapanie faceta na dziecko” (pojęcia nie mam skąd u niektórych kobiet przekonanie, że to genialny sposób na zatrzymanie przy sobie faceta 🙄 ) Dodajmy do tego nalegania rodziców, babć, dziadków, cioć, wujków etc. i.. katastrofa gotowa 😈 Kiedy pojawia się dziecko, kiedy opadają klapki, pojawiają się problemy, kiedy zaczyna doskwierać codziennożć nagle okazuje się, że taki związek istnieje siłą rozpędu, że w normalnych warunkach nie miałaby racji bytu..
Dwa. Wiadomo, małżeństwo to związek dwojga ludzi, czasem bardzo rożnych. I chyba w każdym małżeństwie w jakimż momencie pojawia się mniejszy/większy kryzys. Jeżeli ludzie w takiej sytuacji nie potrafią się porozumieć, jeżeli do tego ingerują w ich małżeństwo inni – niekoniecznie obiektywni ludzie (rodzice, teżciowie) jedynym wyjżciem wydaje się rozwód..
Z innych powodów można wymienić tu jeszcze.. alkohol, przemoc. W takim wypadku niekoniecznie przestajemy kochać. Raczej zwyczajnie zwycięża np. zdrowy rozsądek..
Powodów jest mnóstwo.
A co sądzicie o tym?
Jestem z żoną 15 lat, o rozwodzie na poważne myżlę już 2 lata. Winą rozwodu są ciągłe kłótnie, o najmniejsze drobiazgi. Jestem pewien że nigdy już nie chcę żyć z żadną kobietą, zatem jak to wytłumaczyć? Wiem że to ja powinienem odpowiedzieć na te pytania ale was o to proszę.
Dlaczego się jeszcze nie rozwiodłem i wcale nie chodzi o materialne kwestie, dzieci i chyba o miłożć też nie chodzi bo wydaje mi się że wiele lat już nie kocham mojej żony.
Czy do końca życia będę omijał związek z kobietą?
Dziękuję.Nie wbijaj sobie do głowy rzeczy typu „Jestem pewien że nigdy już nie chcę żyć z żadną kobietą,…” Nie warto tak wrzucać wszystkich kobiet do jednego wora 😉 Nie warto tak się nakręcać.
Człowiek wbija sobie do głowy takie głupoty a później ze strachu przed samotnożcią trwa w związku, który jest niczym „skaranie boskie” 😕My nie odpowiemy Ci na pytania, które zadajesz. Jak napisała Onione „Zastanów się, co ci daje przeciąganie stanu, w którym jesteż?”
Rzecz wydaje się z założenia prosta. Małżeństwo to rodzaj umowy cywilnej. Zobowiązanie. Jak każda umowa i ta ma swój cel. Jeżli ktoż zawiera umowę nie mając jasno wyznaczonego celu, albo jeżli cel ów zmienił się w czasie jej trwania to należny taką umowę rozwiązać. Problemem jest to, że z powodów społecznych rozwiązanie może orzec sąd, a postępowanie, jak zawsze w takich razach bywa uciążliwe.
Jeżli męczycie się w związku a macie na to pieniądze – rozwiązujcie go. Pozostawanie w spółce z której nie czerpiemy korzyżci jest – oględnie mówiąc, nieracjonalne.Wiem, ze to co piszę może się wydać nieco abstrakcyjne, ale model biznesowy też tu się sprawdza. Małżeństwo z przymusu przenosi się w bilansie ze strony „aktywa” na stronę „pasywa” i zaczyna pożerać nasze żrodki, czas i chęć do życia.
Ja jestem prostym człowiekiem i przekonałem się osobiżcie że nawet wtajemniczanie się w najbardziej skomplikowane regułki małżeńskie nie daje owoców wyszukania recepty na udany związek.
Ja wcale nie wbijam sobie do głowy rzeczy typu „Jestem pewien że nigdy już nie chcę żyć z żadną kobietą”, wręcz przeciwnie, chciałbym zakochać się i móc potrafić żyć w związku czując się szczężliwym ale narazie czuję że to jest nie możliwe.
Jeżli chodzi o żonę, to ona nie chce rozwodu ze mną, ale kłócić się chce ze mną bardzo. Gdy mówię kłótnia albo rozwód, ona odpowiada rozwód NIE, a kłótni więcej już nie będzie z ym że w tej teraźniejszej ona ma racje…..itd…..
Lenka, to już bardzo źle jeżli odczuwasz to jako karę. Ale bywa. Jeżli jesteż w stanie zainwestować 2-3 tysiące to w ciągu pół roku możesz doprowadzić do tego że kibel będziesz miała rano tylko dla siebie. Tylko czy taka alternatywa rzeczywiżcie jest bardziej atrakcyjna? Dla mnie była. Jestem sam i liczę tylko na siebie. Lubię ten stan i nic nie wskazuje na to abym zaplątał się w kolejne małżeństwo. Za jakie winy mam rano czekać pod kiblem aż ten wiecznie niezadowolony kostropaty maszkaron przypudruje swoje pryszcze, wysłuchiwać codziennej porcji zrzędzeń i patrzeć jak cały dzień mojej ciężkiej pracy jest obracany lekką ręką na butelkę jakiż markowych perfum albo prezent dla koleżanki która włażnie pokłóciła się ze swoim facetem i przecież koniecznie trzeba poprawić jej humor po tej traumie…. Piszę to pół-poważnie, ale pamiętaj, że druga strona też ma tam jakież swoje argumenty. Lepsze czy gorsze…
Poważniejąc, jeżli masz się męczyć do emerytury to rzeczywiżcie – rozwód będzie dobrym rozwiązaniem. Nam w każdym razie służy, oboje jesteżmy zadowoleni. Utrzymujemy kontakty dożć luźne, bo nie da się uniknąć konfliktów jeżli w rozrachunku jest dziecko, a to nie sprzyja współpracy.
Pamiętaj jednak, że będąc sama już nie będzie komu przypisać winy za zły humor, niepowodzenia, brak czasu i tak dalej.
rozgadałem się, więc do finału. Jest taka dobra zasada japońskiej szkoły zarządzania. Jeżli jakież przedsięwzięcie nie przynosi zysku to kłódka na drzwi i nie brnijmy w coraz większe straty. Ile masz lat? 30, 35? Jak widzisz siebie za lat 20? Dalej będziesz z człowiekiem którego towarzystwo nie jest ci miłe? Wybór należy do ciebie i ty poniesiesz konsekwencje. Ale jest i dobra strona. Jeżli będziesz szczężliwsza dzięki temu wyborowi to będzie tylko twoja zasługa.Jako jedyna chyba w tym wątku osoba rozwiedziona z powiem jak to było u mnie.
Przez wiele lat chciałam się rozwieżć bo byłam zwyczajnie nieszczężliwa i samotna w małżeństwie,u nas nie było kłótni tylko cisza. W tym związku tkwiłam jak wiele kobiet ze względu na dziecko, mając wiele lat nadzieję że mąż nawiąże jakąż więź z synem.
Na rozwód zdecydowałam się gdy psycholog dziecka powiedziała mi że jedyną osobą w rodzinie z którą dziecko nie chce mieszkać jest jego tata. Dziecko miało narysować z kim chciało by mieszkać: w domku byli wszyscy cała rodzina, znajomi, a obok syn narysował drugi dom i w nim umieżcił tatę i powiedział że może go odwiedzać jeżli będzie dla niego miły.
Tyle lat się męczyłam i nie zauważyłam że dziecko też.
Teraz jestem szczężliwa i wolna.Gdyby taka była cała prawda, dziż u boku swego miała byż nowego wielbiciela .
Marioni,
Twoje wnioskowanie jest nieco dziwne. Dziewucha napisała jak to było u niej. Że była w małżeństwie nieszczężliwa lecz martwiła się o dziecko. Potem mając przesłanki że rozwód będzie dobry również dla dziecka podjęła decyzję o rozwodzie. Pisze również, że teraz jest szczężliwa.Nie bardzo rozumiem jaki jest związek logiczny pomiędzy prawdą, rozwodem i wielbicielem (nowym). Czy nowy wielbiciel miałby być źródłem szczężcia czy powodem rozwodu?? Poproszę o wyjażnienie 🙂
Chodzi o to że dziewucha w dziecinny sposób zwala winę na jej męża a są dowody na to że i inni faceci by jej nie dogodzili.
Np. Gdyby sformułowane zdanie następujące;[usunięto_link] wrote:
Teraz jestem szczężliwa i wolna.
miało potwierdzać że wina naprawdę była jej męża, zdanie to brzmiało by mniej więcej tak;
,,Teraz jestem samotna, lecz naprawdę szczężliwa i wolna będę wtedy jak zakocham się w normalnym mężczyźnie”.Ale największą kpiną jest już zdanie następujące;
[usunięto_link] wrote:
Na rozwód zdecydowałam się gdy psycholog dziecka powiedziała mi że jedyną osobą w rodzinie z którą dziecko nie chce mieszkać jest jego tata. Dziecko miało narysować z kim chciało by mieszkać: w domku byli wszyscy cała rodzina, znajomi, a obok syn narysował drugi dom i w nim umieżcił tatę i powiedział że może go odwiedzać jeżli będzie dla niego miły.
Podobne myżli dorosłego człowieka żwiadczą o jego niedojrzałożci.
Dziecko w żadnym przypadku nie może decydować o rozpadzie małżeństwa!
Przypużćmy że ja jako tata, zabraniam dziecku obżerać się słodyczami a mamusia częstuje nimi go do woli. Dziecko wtedy rysuje domek w którym nie mam tatusia bo i cukierków nie ma!Niezły z ciebie demagog Marioni. Powinieneż z taką łatwożcią nadinterpretacji prowadzić przewód beatyfikacyjny JPII – uporałbyż się z tym w dwa tygodnie 🙂
[usunięto_link] wrote:Chodzi o to że dziewucha w dziecinny sposób zwala winę na jej męża a są dowody na to że i inni faceci by jej nie dogodzili.
Np. Gdyby sformułowane zdanie następujące;[usunięto_link] wrote:
Teraz jestem szczężliwa i wolna.
miało potwierdzać że wina naprawdę była jej męża, zdanie to brzmiało by mniej więcej tak;
,,Teraz jestem samotna, lecz naprawdę szczężliwa i wolna będę wtedy jak zakocham się w normalnym mężczyźnie”.No proszę, to czy Dziewucha zwala winę na męża czy nie, jest kwestią dyskusyjną. Moim zdaniem, nie rozstrzyga w swoim pożcie kwestii winy. Jeżli uznajesz zdanie „Teraz jestem szczężliwa i wolna.” za równe „Mój mąż jest winien” to musiałeż się czegoż najeżć i lepiej zmień dostawcę tego żwiństwa. Ze zdania „Teraz jestem szczężliwa i wolna. ” można jedynie ekstrapolować zdanie „Kiedyż byłam nieszczężliwa i uzależniona (od męża)”. I tyle.
[usunięto_link] wrote:
Ale największą kpiną jest już zdanie następujące;
[usunięto_link] wrote:
Na […]
Podobne myżli dorosłego człowieka żwiadczą o jego niedojrzałożci.
Dziecko w żadnym przypadku nie może decydować o rozpadzie małżeństwa!
Przypużćmy że ja jako tata, zabraniam dziecku obżerać się słodyczami a mamusia częstuje nimi go do woli. Dziecko wtedy rysuje domek w którym nie mam tatusia bo i cukierków nie ma!1. Myżli dorosłych ludzi różnymi chadzają drogami. Nie każdy potrafi wyrazić w słowach swoje uczucia, a nie wątpię że dla Dziewuchy jej rozwód to kwestia dożć emocjonalna. Pamięć jak wiadomo też nie jest obiektywna i dokonuje własnej interpretacji zapisu zdarzeń. Możemy oczywiżcie wyrazić wątpliwożć co do wiarygodnożci opisu, ale używanie sądów wartożciujących w stylu „…Podobne myżli dorosłego człowieka żwiadczą o jego niedojrzałożci…” jest przejawem braku argumentów w dyskusji i ogólnie nędzą stylu.
2. Dziecko nie decyduje o rozpadzie małżeństwa. Nikt tego nie twierdził. Jednak argument zapewnienia dziecku pełnej, choć dysfunkcjonalnej rodziny, jest częstą przesłanką która skłania ludzi do pozostawania w związku małżeńskim, którego rozpad rzeczywiżcie nastąpił. Jeżli o to ci chodziło w tym zdaniu, to – tak, w znanych mi przypadkach, dzieci dożć często są ważnym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji rozpoczęciu postępowania rozwodowego. Nie wiem dlaczego wydaje ci się ze jest inaczej.
3. Dziewucha opisała kwestię psychologa w 2 zdaniach. Ja osobiżcie psychologów nie lubię i unikam kontaktów z nimi. Nie umniejsza to jednak faktowi, ze sprawny psycholog wyciąga wnioski daleko dalej idące niż obecnożć cukierków w domu. tak pewnie było i tym razem ale szczegółów nie znamy.Reasumując. Marioni, wyczuwam w tobie jakiż zapiekły żal, tak jakby to włażnie ciebie Dziewucha zostawiła. Wydaje się, że jak na zwykłą dyskusję podchodzisz do tego zbyt emocjonalnie i tracisz układ odniesienia. Nie znamy twojego przypadku, ale pewnie tam jakaż „zła kobieta była” i stąd to wszystko.
