[Nico]

Witam

Przepraszam że długo się nie odzywałam.
Dziękuję za Wasze odpowiedzi. Pomogłyżcie mi, ponieważ mogłam spojrzeć na całą sytuację bardziej obiektywnie. Sama nie potrafiłam tego ocenić…
Nie mam zamiaru się tutaj codziennie żalić- bez obaw.
Dziż chcę tylko napisać, że wkońcu porozmawialiżmy jak „cywilizowani ludzie”, a doszło do tego gdy sytuacja była już naprawdę na ostrzu noża, kiedy to pakowałam walizki (nie mając pojęcia dokąd pójdę, ale emocje robią swoje).

Mój chłopak zawsze był wybuchowy i agresywny. U mnie zaczęło się to całkiem niedawno- przez większożć życia wolałam raczej łagodzić konflikty niż wszczynać wojny.

Obecnie staramy się szanować siebie nawzajem i więcej rozmawiać… Jak narazie nieźle nam to wychodzi 🙂
Być może to wszystko było wynikiem stresów, związanych z przeprowadzką, nowym miastem, nowymi ludźmi, studiami, pracą… Ogólnie problemami dorosłego życia, z którymi tak nagle się zetknęliżmy.

Mam nadzieję, że wszystko się ułoży, i uda nam się zapomnieć o przykrożciach…

Eh, rozpisałam się troszkę, ale ostatnio bezsennożć daje mi się we znaki.
Idę sobie zrobić herbaty, a Wam życzę spokojnych snów.

[Autor]

Odp.