[Figa]

@Aneczka1984 wrote:

Hmm już dawno sie zastanawiałam czy ja przypadkiem nie mam depresji ? nic mnie nie cieszy , n****ętniej siedze u siebie w pokoju zamknięta na klucz, mam wspaniałego chłopaka którego kocham ponad zycie ale …no włażnie obawiam sie czegoż że mnie rzuci albo znajdzie sobie inna nie taką marudę jak ja 🙁 wróciłam ostatnio z wakacji w Turcji powinnam szalec ze szczęsćia a ja jestem smutna , chciałabym iżć na kurs wizażu i stylizacji bo to mnie interesuje i chciałabym sie zajmować tym w przyszłożci ale jakoż nie mam motywacji !!! czy to już depresja ??? 🙁

Myżlę, że to stan p****żciowy i nie można go jeszce okreżlić depresją. Postaram się zasięgnąć wiedzy specjalistki i odpowiedzieć

[eKostka]

Zawsze musi być czynnik wywołujący obecny stan… Widzę tu troche niekonsekwencji…..
cyt. mam wspaniełego chłopaka, którego kocham ponad zycie……
taka miłożć napędza nas energią, pobudza do działania, wypełnia niczym czara pełna wina……
Może zakradła się w twoje życie nuda? a może stan depresyjny i wizyta u psychologa w twoim otoczeniu jest po prostu modna?
choć to przestarzały trend.
Życzę przebudzenia i energii

[jakubek]

[usunięto_link] wrote:

Widzę tu troche niekonsekwencji…..
cyt. mam wspaniełego chłopaka, którego kocham ponad zycie……
taka miłożć napędza nas energią, pobudza do działania, wypełnia niczym czara pełna wina……

Nie zgadzam się z Tobą ……jedno wcale nie wyklucza drugiego…Można mieć wspaniałego partnera, być szczeżliwie zakochanym, mieć na teoretycznie wszystko…etc a można być osamotnionym( nie mylić z samotnożcią)

[[email protected]]

Stanę po stronie jakubka.
Przecież można mieć „wszystko” a jednoczeżnie czuć się samotnym. Ale to juz jak dla mnie zakrawa na rutyne, nudę, brak „ognia”

[jakubek]

[usunięto_link]@caprice.com.pl wrote:

Stanę po stronie jakubka.
Przecież można mieć „wszystko” a jednoczeżnie czuć się samotnym. Ale to juz jak dla mnie zakrawa na rutyne, nudę, brak „ognia”

dziekuję Kasiu……temu problemowi(który niestety jest coraz większy i naszczężcie coraz wiecej się o nim mówi) czyli samotnożć i osamotnienie które jest bardzo często mylone.

Kosteczko można mieć obok siebie dużo ludzi, mieć wspaniałą rodzinę, męża, dzieci etc a być mimo wszystko samotnym w życiu.

[[email protected]]

Jakubku piszesz dokładnie o mojej sytuacji życiowej:? 😥

[jakubek]

nie nie, mówie sytuacji dużej ilożci naszego społeczeństwa 😉

[[email protected]]

Wiem, znowu masz racje.

Tylko dlaczego wszystko co złe, nieważne w jakiej dziedzinie życia spotyka włażnie mnie 😈

[jakubek]

Oj Kasieńko chyba nie jest aż tak źle??

[[email protected]]

Jak poużmiechasz się do mnie jeszcze troszkę to na pewno nie będzie źle 😉

[jakubek]

staram się jak mogę 😆

[[email protected]]

😀 od razu mi lepiej.

A dlaczego ten malutki jakubek- avatar jest taki krzyczący??? nie było nic bardziej miłego?

[Figa]

Hmmmmm i tu się z wami nie zgodzę.
Osamotnienie to izolacja, to brak dobrych więzi z innymi, z rodziną z bliskimi ze znajomymi, to ucieczka przed nimi z egoizmu lub też lęku o siebie. Natomiast samotnożć to chwilowe odejżcie „na miejsce osobne”
Raz samotnożć przynosi pokój i radożć, innym razem cierpienie i ból.
Temat moim zdaniem nie dotyczył samotnosci…..w wypomiedzi Ani

[jakubek]

a czego Figus ❓ ❓

[[email protected]]

a moj podział jest zupełnie inny, bardziej prosty…..

– samotnożc to bycie samemu, bez nikogo, przyjaciół, rodziny…
– osamotnienie to bycie wżród ludzi „bez ludzi” brak więzi, porozumienia, krzyczysz ale nikt cię nie słyszy….. (podobnie jak u Figusi) ale dla mnie osamotnienia nie można wybrać, nie jest to dla mnie ucieczka. Osamotnienie z wlasnego wyboru??/ hmmmmm raczej nie

[Autor]

Odp.