- Odp.
ja tam w ogole przestalam jarzyc o co sie tu rozchodzi.
ze co?
ze niby dopiero jak wezmiemy slub, moj facet okaze mi swoja ciemna strone? a jak w ogole go nie wezmiemy, to cale zycie bedziemy nieprzyzwoicie szczesliwi i nawet brudne skarpety nie rzuca cienia na nasz zwiazek? 😆to jakies smieszne.
decydujac sie na zamieszkanie z moim facetem (a nastapilo to stosunkowo szybko) nie rozwazalam tej sprawy w kategoriach „musimy sprawdzic sie przed slubem, bo nie kupuje sie kota w worku”.
kierowaly mna raczej przeslanki typu „kocham cie, chce z toba zyc”.
i to powinno byc glownym powodem checi wspolnego zamieszkania. a nie chces sprawdzenia sie.
parvati – po raz pierwszy sie z toba zgadzam 😯 sama jestem zaskoczona. tak tez myslalam zaczynajac mieszkac z moim obecnym malzonkiem, przestalo nam wystarczac spotykanie sie ze soba, chcialismy kazda chwile spedzac razem, chcielismy miec swoje miejsce na ziemi, swoje krolestwo, dlatego zdecydowalismy sie na zamieszkanie razem, a na dodatek chcielismy wziac slub, bo pasowalo to do naszych przekonan i filzofii zyciowej. Nie marzyla mi sie sliczna biala suknia, wielkie przyjecie weselne, ale marzylo mi sie wspolne zycie z tym czlowiekiem (dzielenie dobrych chwil, szczescia i radosci, wspieranie sie w chwilach trudnych). i to nie tak ze jesli zamieszkamy z facetem on wtedy z dr Jakyla zmieni sie w Mr Hyda, czasem zdarza sie ze to zycie uklada sie nie tak jak mialo sie ulozyc. Onione wie o co biega 😉
Ale marzenia trzeba miec i wierzyc w sile uczuc 😀U mnie to też polegało na tym, że chcę spędzić z nim całe życie i nie żałuję swojej decyzji.
Tak Parvati, ja też uważam, że czy to na żlub czy to na wspólne zamieszkanie powinniżmy decydować się tylko i wyłącznie dlatego, że tego „chcemy”, że uważamy taki krok za kolejny etap związku, a nie dla jakichż gwarancji czy prób. No ale różnie bywa…
[usunięto_link] wrote:
(…) ja tam wole sobie zostawic cos na poslubie bo dla osób które mieszkaja razem to rzeczywiżcie tylko formalnożc[tak mi sie bynajmniej zdaje wraca sie do mieszkania i spedza kolejna noc z partnerem] a ja chcę by po tym dniu równiez sie cos działo i by nadal go poznawac. (…).
Hehe. Szczerze? Jakiż już czas mieszkam ze swoim partnerem. W bliższej lub dalszej przyszłożci (być może) weźniemy żlub i wierz mi, że nie będzie to tylko „czysta formalnożć” czy 'powrót do domu i kolejna noc w łóżku’. Nie decydowałabym się na żlub tylko dla żwistka, imprezy, białej sukni i możliwożci wspólnego rozliczania się 😆 Przecież nie do tego się to sprowadza… Poza tym „coż na po żlubie” zawsze zostaje 😉
Jasne, że zostaje zwłaszcza, że wtedy to juz relacja maz-zona, a nie partner-partnerka.
[usunięto_link] wrote:
Hehe. Szczerze? Jakiż już czas mieszkam ze swoim partnerem. W bliższej lub dalszej przyszłożci (być może) weźniemy żlub i wierz mi, że nie będzie to tylko „czysta formalnożć” czy 'powrót do domu i kolejna noc w łóżku’. Nie decydowałabym się na żlub tylko dla żwistka, imprezy, białej sukni i możliwożci wspólnego rozliczania się 😆 Przecież nie do tego się to sprowadza… Poza tym „coż na po żlubie” zawsze zostaje 😉
a do czego sie to sprowadza konkretnie?
bo w naszym przypadku slub nie jest w stanie niczego zmienic.
[usunięto_link] wrote:
[usunięto_link] wrote:
Hehe. Szczerze? Jakiż już czas mieszkam ze swoim partnerem. W bliższej lub dalszej przyszłożci (być może) weźniemy żlub i wierz mi, że nie będzie to tylko „czysta formalnożć” czy 'powrót do domu i kolejna noc w łóżku’. Nie decydowałabym się na żlub tylko dla żwistka, imprezy, białej sukni i możliwożci wspólnego rozliczania się 😆 Przecież nie do tego się to sprowadza… Poza tym „coż na po żlubie” zawsze zostaje 😉
a do czego sie to sprowadza konkretnie?
Hmmm, dla Ciebie (jak napisałaż) nic to nie zmienia, dla mnie to będzie kolejny etap, nie tylko związku, i towarzyszących mu uczuć ale i mojej osobistej samorealizacji jako kobiety. Tak, wiem, to nie modne chcieć założyć rodzinę i być czężcią konstrukcji zwanej społeczeństwem jako jego podstawowa komórka, ale mimo to jednak 😉 Cenie sobie tę pewnego rodzaju „tradycyjnożć”, mam do instytucji rodziny wyraźny sentyment 😉
@Onione wrote:
dla niektórych- nie dla mnie , żlub jest potwierdzeniem oddania i szczerych uczuć (czy przed urzęnikiem, czy przed bogiem).
…jeżli w ogóle potwierdzeniem, to już chyba raczej przed tą drugą osobą, a nie księdzem czy urzędnikiem. Nie im bezpożrednio deklarujesz przecież swoje uczucia, a jedynie za ich pożrednictwem związek nabiera jakiegoż tam formalnego charakteru (czy to urzędowego czy duchowego).
@Onione wrote:
A także tego- że daje nadzieję- na trwałożć związku.
Wiem- dla mnie to dziwne jeżli ktos w to wierzy- ale- nie mnie to oceniać.Dla mnie żlub nie jest absolutnie żadnym potwierdzeniem czy gwarancją trwałożci związku.
Jest moją chęcią założenia rodziny i stworzenia ku temu jakichż tam warunków (nie twierdze, że pary „niezalegalizowane” posiadające dziecko nie tworzą rodziny, itd.). Elementem socjalizacji 😉 I faktycznie jakimż moim wyrazem uczuć jakie żywię do partnera.Bynajmniej nie uważam żlubu jedynie za dodatek do związku, jakim się obnoszę żwiatu. Nie, nie, ma on dla mnie wartożć sam w sobie 😉
a ja wam powiem, ze drugi raz pewnie trudno byloby mi sie zdecydowac na slub, jesli spotkalabym kogos chyba wyatraczylo bu mi zeby byl, tylko znow kwestia spraw zwiazanych z finansami i zalatwianiem roznych spraw np majatkowych , urzedowych, komplikowalaby ten uklad.
Kurcze, napisałam odpowiedź a tu cyk i zniknęło, muszę jeszcze raz. 👿
A więc… Myżlę, ze to zależy od warunków: czy do tej pory mieszkaliżmy z rodzicami czy samodzielnie.
„Pomieszkuję” z moim chłopakiem przez weekendy plus czasami w ciągu tygodnia. Poznałam wiele jego zalet, kilka wad.
Myżlę, że wady wynikające z charakteru można poznać nie tylko mieszkając ze sobą. Nie jesteżmy w stanie długo ukrywać tego, co chcielibyżmy ukryć. Wady wynikające z przyzwyczajeń nie powinny spowodować, że przestaniemy kochać. Natomiast zalety – im odkrywanie ich w drugim człowieku będzie bardziej rozciągnięte w czasie, tym lepiej.
Myżlę, że nie trzeba mieszkać ze sobą przed żlubem aby się poznać. Wystarczy sie obserwować, SŁUCHAĆ. Zaznaczam jednak, ze jest to moje osobiste zdanie.Ja uwazam ze jesli oboje sie kochamy to powinismy sprobowac zamieszkac razem. zobaczyc jak nam bedzie na codzien, poznac swoje wady i pokochac je bo w koncu nie nalezy kochac tylko za zalety partnera czy partnerki. ja kocham mojego misia rowniez za jego wady:P za porozrzucane skarpetki na podłodze chociaz doprowadzaja mnie do szewskiej pasji 😀 ale co tam jesli sie nie sprobuje to sie nie bedzie wiedzialo:P
uważam, że nawet trzeba razem zamieszkać przed żlubem bo w takim codziennym życiu wychodzą nasze wady no i zalety też jakież dodatkowe. wtedy spędzamy tak czas jakbyżmy już byli po żlubie.
Ja nie widze zadnego problemu skoro dwoje ludzi sie kocha to w czym problem:)
Oczywiżcie,że należy zamieszkać z chłopakiem przed żlubem.
Ja tak zrobiłam wiele razy i za każdym razem kończyło się to rozstaniem.
Całe szczężcie-uchroniłam się od poważnych błędów życiowych.Dopiero w sytuacjach codziennych poznałam jacy są naprawdę.Czy nadają się na partnerów życiowych czy nie.
Moi znajomi zostali małżeństwem i przed żlubem nie mieszkali razem.
Małżeństwo trwa kilka lat -więc nie ma reguły.
Ja jednak polecam wczeżniejsze zamieszkanie
