Od początku dziejów ludzkości fryzura stanowiła nieodłączny element mody. Zmieniała się razem z historią, tworzącymi ją ludźmi i tymi, dla których była tworzona.
Egipt
Dla starożytnego Egiptu charakterystyczne są ozdobne peruki w kształcie pazia.
Asyria i Mezopotamia
Męskie fryzury z fal. Włosy zaczesane do tyłu, nad czołem wyciśnięte fale, a końce włosów zawinięte w pierścionki.
Grecja
Fryzury płaskie na szczycie głowy i wydłużone ku tyłowi, zebrane nad karkiem. Grecy stylizowali całą postać – suknie, biżuteria, diademy, przepaski i fryzury stanowiły harmonijną całość.
Rzym
Kobiety spinały włosy u góry lub z tyłu w węzeł, plotły w warkocze, układały w fale i loki, zaczęły farbować włosy, bo Rzymianki lubiły blond włosy. Natomiast mężczyźni nosili fryzury naturalne i krótkie.
Średniowiecze
Kobiety chowały włosy pod czepce, dziewczęta rozpuszczały luźno na ramiona. Gallowie farbowali włosy na rudo, używając substancji na bazie popiołu drzewa bukowego.
XIV w. – upięte wokół policzków kobiet warkocze, pod koniec stulecia zaczęły przypominać potężne baranie rogi.
Renesans
I poł. XVI w. – styl włoski – krawędzie długiej fryzury podwijano pod spód, włosy sczesywano w tył i skrywano w siatce z pereł. Wenecjanki rozjaśniały włosy za pomocą wody morskiej i słońca.
XVI/XVII w. – styl hiszpański – gładko zaczesane włosy, ozdobione klejnotami.
