Opadanie powieki to problem, który dotyka osoby w różnym wieku i ma rozmaite przyczyny. U osób młodych powieka górna przykrywa najczęściej górny rąbek rogówki na około 2 mm. Taka pozycja powieki odsłania gałkę oczną, co sprawia, że twarz wygląda na zrelaksowaną. Obniżona górna powieka może przesłaniać źrenicę, co ogranicza pole widzenia i utrudnia funkcjonowanie. Twarz wygląda przez to na przemęczoną, zaspaną lub po prostu smutną, a nierzadko pada także podejrzenie o problem z używkami.
Jakie są przyczyny opadnięcia powiek?
Przyczyny opadania powieki górnej, czyli tak zwanej ptozy, są bardzo różne. Zazwyczaj jednak sprowadza się do osłabienia funkcji mięśnia unoszącego powiekę, a zatem mięśnia dźwigacza oraz mięśnia tarczkowego. Podstawowym kryterium stosowanym w podziale przyczyn opadania powieki górnej jest okres życia, w którym doszło do zaburzeń działania wyżej wymienionych mięśni. Dlatego problem ten może mieć zarówno charakter wrodzony, jak i nabyty, czyli pojawiający się w ciągu życia. Jeśli ktoś urodził się z ptozą, to zazwyczaj wiąże się to z nieprawidłowym rozwojem mięśnia dźwigacza powieki. Natomiast w przypadku wady nabytej możemy mieć do czynienia z wieloma odmiennymi powodami, które dzielimy na: mięśniowe, rozcięgnowe, neurologiczne, urazowe oraz mechaniczne.
Przyczyny mięśniowe – w przypadku osób, u których powieka opada ze względu na problem w obrębie mięśnia, mamy do czynienia z nabytą patologią w jego obrębie, dlatego mówimy wtedy o miopatii, miastenii czy zespole oczno-gardłowym.
Przyczyny rozcięgnowe – u osób zakwalifikowanych do tej grupy opadnięcie powieki najczęściej wiąże się z wiekiem, a polega na rozluźnieniu struktur, które ją unoszą, jest to zatem zaburzenie przeniesienia siły skurczu rozcięgna mięśnia dźwigacza na powiekę.
Przyczyny neurologiczne – u osób, które są dotknięte chorobami w obrębie nerwów obwodowych czy czaszkowych, z czasem także może dojść do osłabienia funkcji mięśnia dźwigacza i tarczkowego w powiece górnej.
Przyczyny urazowe – w przypadku urazu powieki dochodzi do mechanicznego uszkodzenia mięśnia, czyli do jego przecięcia, dlatego w takiej sytuacji powieka traci naturalną zdolność unoszenia.
Przyczyny mechaniczne – zmiany na powiece w formie guza, obrzęku pourazowego lub pooperacyjnego mogą zwiększać jej masę, a co za tym idzie – utrudniają jej unoszenie.
Osobną grupą są pacjenci, u których ustawienie krawędzi powieki nie przesłania źrenicy, a ograniczenie pola widzenia wynika z nadmiaru skóry na powiece lub z opadniętych łuków brwiowych. Takie osoby kwalifikowane są do grupy pseudoopadnięcia powiek.
Jakie są metody leczenia opadnięcia powiek?
Leczenie opadnięcia powiek zazwyczaj polega na wykonaniu odpowiedniego zabiegu operacyjnego dostosowanego do rodzaju problemu i jego źródeł, jednak wybór chirurgicznej metody uzależniony jest oczywiście od przyczyny i funkcji mięśnia dźwigacza. Osoby ze zdiagnozowaną miastenią poddawani są także leczeniu farmakologicznemu, natomiast pacjenci, u których rozpoznano wrodzone opadnięcie powieki, najczęściej są operowani już w dzieciństwie, aby jak najwcześniej uzyskać prawidłowe widzenie obuoczne.
W przypadku osób z pseudoopadnięciem wykonuje się korekcje skóry powiek lub uniesienie łuków brwiowych. Z kolei u osób z opadnięciem tzw. prawdziwym metoda chirurgicznego postępowania jest uzależniona od funkcji mięśnia dźwigacza i mięśnia tarczkowego. Zazwyczaj w przypadku dobrej funkcji mięśni wykonuje się skrócenie struktur unoszących powiekę, przy czym można do nich dotrzeć zarówno od strony skóry, jak i od strony spojówki. Jeśli uzasadniona jest metoda wykorzystująca zabieg od strony spojówki, na skórze nie pozostanie blizna, jednak warto wiedzieć, że nie każdy pacjent może być do takiego postępowania zakwalifikowany. Zakres skrócenia zawsze musi być ściśle określony, gdyż trzeba mieć na względzie ograniczenie możliwości niedomykalności powiek.
W przypadku słabej funkcji mięśni nie wykonuje się ich skrócenia, aby zapobiec sytuacji, w której zabieg nie przyniesie prawidłowego uniesienia powieki, a jedynie narazi pacjenta na jej niedomykalność. Wówczas do uniesienia powieki wykorzystuje się mięsień czołowy. Nie ma on bezpośredniego połączenia z powieką, dlatego też podczas zabiegu stosuje się przeszczepy powięzi, płaty z mięśnia (czołowego, okrężnego oka, mięśnia marszczącego brwi), płat z przegrody powieki czy taśmy teflonowe lub silikonowe. Tego typu operacja ma charakter zastępczy, dlatego każdy pacjent powinien być wcześniej poinformowany, że uniesienie powieki nastąpi po zmarszczeniu czoła i uniesieniu łuków brwiowych. Ponadto powieka po takim zabiegu będzie unosiła się tylko do góry, lecz już nie w stronę oczodołu, jak dzieje się to fizjologicznie.
Jeśli Twoje mięśnie nie działają tak, jak powinny, nie musisz się martwić. Istnieją metody poprawy wyglądu powiek, które nie tylko zapewniają efekt naturalnego uniesienia, ale również minimalizują ryzyko niepożądanych skutków. Ważne, by wszystkie te zabiegi były wykonywane przez doświadczonych lekarzy, takich jak doktor nauk medycznych Mariusz Kęcik z ProfeelMed. Dzięki sprawdzonym metodom tego uznanego eksperta w zakresie chirurgii powiek i medycyny estetycznej będzie można cieszyć się pięknym wyglądem powiek bez obaw o niepożądane skutki.
Zabieg korekcji opadającej powieki nie jest bolesny i wykonuje się go w znieczuleniu miejscowym. Dodatkowe usunięcie nadmiaru skóry i korekcja uwypuklających się przedziałów tłuszczowych skutkuje wygładzeniem okolic oczu, co pozwala uzyskać bardziej pogodny i młodzieńczy wygląd oraz przywrócić komfort widzenia w pełnym zakresie.
Artykuł partnera
