Wczesne wykrywanie i rehabilitacja zaburzeń słuchu u małych dzieci jest jednym z największych wyzwań współczesnej audiologii.
Wczesne wykrywanie i rehabilitacja zaburzeń słuchu u małych dzieci jest jednym z największych wyzwań współczesnej audiologii. Światowe statystyki oraz wyniki programów badań przesiewowych słuchu prowadzonych w różnych krajach, w tym również w Polsce, pokazują, że trwałe zaburzenia słuchu stwierdza się w okresie noworodkowym u ok. 3-5 dzieci na 1.000 urodzeń. Optymalnym okresem rozpoczęcia rehabilitacji słuchu jest wiek dziecka poniżej 6 m. ż., co zostało w sposób bezsporny udowodnione w dziesiątkach prac naukowo-badawczych, m.in. w pracy amerykańskiej badaczki C. Yoshinaga – Itano (1998), na której wyniki realizatorzy programów wczesnego wykrywania zaburzeń słuchu u dzieci powołują się obecnie na całym świecie. W pracy tej wykazano ponad wszelką wątpliwość, że rozpoczęcie u dzieci rehabilitacji zaburzeń słuchu przed upływem 6 miesiąca życia daje znacznie lepsze efekty rozwoju języka i mowy niż u dzieci, u których ten proces został opóźniony. Dlatego tak szczególnie ważne staje się jak najwcześniejsze wykrycie wady słuchu.
Obecnie kilka krajów europejskich, m.in. Wielka Brytania, Austria, Szwajcaria, a przede wszystkim Stany Zjednoczone oraz Kanada, jest bliskich ukończenia praktycznej realizacji idei powszechnych badań przesiewowych słuchu. Zalecanym standardem u noworodków są obecnie powszechne badania przesiewowe realizowane na oddziałach noworodkowych, co szczególnie w takich krajach jak Polska (gdzie prawie 100% dzieci rodzi się w oddziałach szpitalnych) pozwala objąć badaniami praktycznie wszystkie dzieci. Ponieważ analiza efektywności różnego rodzaju modeli badań przesiewowych wykazała, że najbardziej optymalny z ekonomicznego punktu widzenia jest model, w którym stosuje się dwie metody obiektywne badań przesiewowych słuchu – otoemisję (OAE) i potencjały wywołane pnia mózgu (ABR), dlatego właśnie on jest aktualnie preferowany, szczególnie w przypadku dużych oddziałów.
