Nie są charakterystyczne i często przypominają objawy zwykłego przeziębienia. Bardzo ważne jest, aby wszystkie niepokojące objawy, które utrzymują się dłużej niż trzy tygodnie, konsultować z lekarzem pierwszego kontaktu.
Najczęściej występujące objawy chłoniaków:
- Powiększone węzły chłonne
- Osłabienie
- Znaczna utrata masy ciała
- Nieuzasadnione zmęczenie
- Podwyższona temperatura bez wyraźnej przyczyny
- Obfite nocne poty
- Długo utrzymujący się kaszel lub duszność
- Uporczywe swędzenie skóry
Czym są węzły chłonne
Węzły chłonne (jak śledziona i naczynia limfatyczne) wchodzą w skład układu limfatycznego. Są dla organizmu swego rodzaju barierą ochronną i filtrami, ponieważ oczyszczają chłonkę z krążących w niej substancji szkodliwych dla organizmu.
Węzły chłonne znajdują się w całym organizmie człowieka i są związane z umiejscowieniem naczyń limfatycznych.
Ze względu na położenie dzieli się je na:
- obwodowe – zlokalizowane są pod powierzchnią skóry i wyczuwalne przy badaniu dłońmi; można je wyczuć: w okolicach uszu, po bokach szyi, w okolicach powyżej i poniżej obojczyka, w dołach pachowych, w pachwinach oraz w okolicach podkolanowych;
- wewnętrzne – zlokalizowane najczęściej wokół dużych naczyń krwionośnych m.in. w centralnej części klatki piersiowej, w okolicach tchawicy, oskrzeli i aorty, w okolicach wątroby, śledziony, a także w dolnej części jamy brzusznej i miednicy w pobliżu jajników oraz pęcherza moczowego.
Znaczne powiększenie jednego lub kilku węzłów chłonnych może świadczyć o występowaniu chłoniaka i jest najczęściej pierwszym budzącym niepokój objawem. Powiększenie węzłów chłonnych rozmieszczonych wewnątrz organizmu, wykrywane jest zazwyczaj przypadkowo podczas badań w związku z innymi schorzeniami lub gdy są przyczyną poważnych dolegliwości. Niestety wówczas choroba jest już najczęściej bardzo zaawansowana.
Kto i jak rozpoznaje chłoniaka
Chłoniak może zostać rozpoznany tylko przez lekarza specjalistę. Do pełnej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego leczenia potrzebne jest:
- ustalenie dotychczasowego przebiegu choroby, czyli tzw. wywiad lekarski,
- badanie palpacyjne (dotykowe), w którym lekarz ocenia wszystkie dostępne badaniu węzły chłonne, określa ich wielkość, spoistość, ruchomość oraz ustala, czy są bolesne,
- badanie histopatologiczne (mikroskopowe) podejrzanego (powiększonego) węzła chłonnego pobranego chirurgicznie; to jedyny, oprócz badania immunofenotypowego z krwi obwodowej czy szpiku kostnego, wiarygodny sposób ustalenia rozpoznania i określenia typu chłoniaka.
Przed rozpoczęciem leczenia należy również określić stopień zaawansowania klinicznego poprzez wykonanie:
- pełnych badań laboratoryjnych krwi,
- badań obrazowych klatki piersiowej i jamy brzusznej (oraz innych lokalizacji),
- badanie szpiku kostnego, które sprawdzi stopień jego zajęcia przez proces nowotworowy.
Przewlekła białaczka limfocytowa (PBL)
PBL to najczęstszy typ białaczki występującej u osób dorosłych. Stanowi około 25–30% wszystkich postaci białaczek. PBL występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet a ogólna częstość jej występowania wynosi około 3 przypadki na 100 tys. osób.
PBL charakteryzuje się nagromadzeniem niedojrzałych czynnościowo krwinek białych (limfocytów) w szpiku, we krwi, w węzłach chłonnych, śledzionie i innych narządach. We krwi występują dwa rodzaje limfocytów: limfocyty B i T. Około 95% przypadków PBL dotyczy limfocytów B. Gdy niedojrzałe białe krwinki (limfocyty), żyjące dłużej niż prawidłowe limfocyty B, zaczynają się kumulować, „wypierają” krwinki zdrowe. U części chorych na PBL w trakcie badania przedmiotowego lekarz może stwierdzić różnego stopnia niebolesne powiększenie węzłów chłonnych, śledziony i/lub wątroby. Najczęstszą przyczynę zgonów chorych na PBL stanowią ciężkie, nawracające infekcje wywołane przez niedokrwistość, małopłytkowość oraz osłabienie układu odpornościowego, spowodowane występującym przy PBL niedoborem prawidłowych krwinek wynikającym z naciekania szpiku.
Uważa się, że PBL rozwija się powoli, ale zaledwie 30% przypadków chorych na przeżywa od 10 do 20 lat, zwykle bez leczenia. W przypadku PBL bardzo istotna jest precyzyjna ocena rokowania i wybór odpowiedniej terapii.
Leczenie osób chorych na chłoniaki i PBL
Leczenie osób chorych na chłoniaki i PBL powinno odbywać się wyłącznie w ośrodkach wyspecjalizowanych w leczeniu nowotworów układu chłonnego. Ze względu na dużą różnorodność chłoniaków istnieje wiele schematów ich leczenia. Przebieg leczenia i rokowanie zależy m.in. od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby. Celem leczenia pacjentów z chłoniakami lub PBL jest całkowite cofnięcie (całkowita remisja) choroby, wydłużenie czasu życia bez jej nawrotu oraz poprawa jakości życia. W leczeniu chłoniaków i przewlekłej białaczki limfocytowej wykorzystuje się: radioterapię, chemioterapię, immunoterapię, zabiegi chirurgiczne, przeszczepy szpiku i terapie celowane.
Organizatorzy akcji „Zapytaj Bliskich o zdrowie” wierzą, że dzięki prowadzonym działaniom edukacyjnym uda się zwiększyć liczbę osób wcześnie zdiagnozowanych, a tym samym zmniejszyć śmiertelność w grupie chorych na chłoniaki, szczególnie wśród osób po 55 roku życia.
źródło: Stowarzyszenie Przyjaciół Chorych na Chłoniaki „Przebiśnieg”
