Kobieta w średnim wieku, po przejściach, w zasadzie niewiele już chce od życia. Najczęściej po prostu świętego spokoju. Nie dla niej miłosne wzloty, romantyczne wyznania, upojne noce.
Zwyczajnie nie wierzy, by coś dobrego mogło ją jeszcze spotkać. Dlatego gdy Lena wpada
niespodziewanie w ramiona przystojnego mężczyzny, broni się zaciekle, by nie dać się porwać uczuciu. Czy uda się jej zachować swą długo budowaną stabilizację?
Ile będzie ją kosztować ta walka? A czy w ogóle można się uchronić przed przeznaczeniem?
Książka Elżbiety Ceglarek to z pewnością pozycja dla tych, którzy potrzebują nadziei.
Marcin zawitał wieczorem. Jego zapach roznosił się po całym domu.
– Lena, jeszcze jeden dzień bez ciebie, a…
– Nie kończ, są rodzice, nie powinieneś… – spojrzałam na niego, podając mu dłonie na przywitanie.
– Zwariowałbym. Słowo honoru ci daję, że nie wytrzymałbym dłużej, nie dałbym rady. Zastanawiałem się nad tym i uważam, że nie służą mi rozstania z tobą.
Najzwyczajniej oszalał, gdy mnie zobaczył. Nie spodziewałam się tak prawdziwie emocjonalnej
reakcji. W składaniu deklaracji nie przeszkadzali mu moi rodzice. Całował moje dłonie i nie
chciał wypuścić ze swych ramion.
– Marcin, później, proszę…
– Później też – szeptał mi do ucha.
Nad nami rozpościerało się gwiaździste niebo. Siedzieliśmy tuż nad brzegiem morza przytuleni,
na piaszczystej plaży, jak dwa ziarenka nieznaczące nic dla wszechświata, a tak wiele dla
siebie samych.
Było ciepło, cicho, późno. Ludzi prawie nie było. Nawet nie zauważyliśmy, kiedy ostatni plażowicze zniknęli w swych przystaniach. Uznałam, że właśnie teraz jest odpowiedni moment, żeby opowiedzieć Marcinowi wszystko, by nareszcie poznał o mnie prawdę, by nie ukrywać już dłużej własnych przeżyć, by się nimi podzielić, by obnażyć tajemnicę o dawnym życiu, wciąż tak skrywaną, by podzielić się koszmarem, który przeżyłam, i wreszcie odkryć siebie. Byłam mu to winna. Nie mogłam go oszukiwać. Nie chciałam. Przecież ludzie, którzy się kochają, wiedzą o sobie wszystko.
Elżbieta Ceglarek – urodziła się 26.04.1965 r. w Zgorzelcu. Od wielu lat mieszka
w Bełchatowie. Z wykształcenia nauczycielka, a obecnie dyrektor jednego z bełchatowskich
przedszkoli. Ma dorosłą córkę, która od początku uwierzyła w jej talent. Książka
powstała w latach 2011–2015. Podczas pracy nad publikacją autorce towarzyszyły
zarówno twórczość Anny German i Wojciecha Kilara, jak i wielka radość z pisania.
Dziwne sploty wydarzeń w życiu autorki, bardzo dobre opinie na temat książki, namowy
przyjaciół sprawiły, że książka ujrzała światło dziennie.
