Przewlekły brak energii zwykle nie jest uważany za problem zdrowotny. Osoby, które wciąż odczuwają znużenie, najczęściej słyszą nieprzyjemne komentarze, aby wzięły się w końcu do pracy i nie narzekały. Dzieje się tak dlatego, że zespół chronicznego zmęczenia bywa utożsamiany ze zwykłym lenistwem. Niestety kłopot ten może być w rzeczywistości poważną dolegliwością, z którą należy walczyć.
Jak odróżnić chorobę od lenistwa?
Osoby cierpiące na syndrom przewlekłego zmęczenia nigdy nie mogą do końca wypocząć. Problem nie ustępuje nawet po długim śnie lub intensywnej relaksacji. Wiąże się to z całodzienną apatią i brakiem chęci do działania. Ludzie, którzy zmagają się z zespołem chronicznego zmęczenia, wstają z łóżka z myślą, by jak najszybciej do niego powrócić. Często towarzyszą im również stany depresyjne. Gdy taki stan utrzymuje się ponad 6 miesięcy, bądźmy pewni, że nie chodzi o lenistwo, a o coś poważniejszego.
Problem przewlekłego przemęczenia może się objawiać nie tylko poprzez nieustanny brak energii. Dolegliwości, które mogą mu towarzyszyć, to:
- bóle głowy
- bóle gardła
- bóle mięśni
- problemy z koncentracją oraz pamięcią
- zaburzenia snu – kłopoty z zaśnięciem lub chroniczna senność
- powiększone węzły chłonne
Kto jest najbardziej narażony?
Osoby, które najczęściej dotyka zespół chronicznego zmęczenia, są pomiędzy 20. a 40. rokiem życia. Zwykle prowadzą intensywny tryb życia, co najczęściej wiąże się z wymagającą i stresującą pracą. Syndrom ten często dotyczy ludzi, którzy łączą wiele obowiązków – domowych, zawodowych, edukacyjnych. Przykładem takiego postępowania mogą być ci, którzy jednocześnie studiują, pracują oraz zajmują się rodziną np. mają potomstwo. To z kolei wiąże się z brakiem ruchu oraz zaburzeniami prawidłowego odżywiania. Wszystkie te czynniki prowadzą do kłopotów zdrowotnych, wśród których znajduje się także zespół chronicznego zmęczenia.
Leczenie zespołu chronicznego zmęczenia
Należy podkreślić, że walka z syndromem przewlekłego przemęczenia zależy od wielu czynników, a przede wszystkim od samego pacjenta. Nie da się wytyczyć jednej ścieżki leczenia, ponieważ dolegliwość ta nie jest chorobą zarejestrowaną. Niemniej lekarz może pomóc osobie cierpiącej na zespół chronicznego zmęczenia. Często specjalista przepisuje pacjentowi środki antydepresyjne, a niekiedy zaleca fizjoterapię czy nawet hipnozę.
Najważniejsza jest jednak zmiana stylu życia chorego. Może ona oznaczać wprowadzenie do swojego grafiku regularnych ćwiczeń, urozmaicenie diety oraz zbogacenie jej o magnez i witaminy. Przede wszystkim jednak trzeba zwolnić. Intensywny tryb życia nie służy organizmowi, więc powinniśmy zadbać o to, by każdego dnia znaleźć chwilę na relaks i umieć się nim delektować.
EP
