Przypadek 40-latka, który – mimo że jest żonaty i pozostaje w równoległej relacji pozamałżeńskiej – kilka razy w tygodniu odwiedza swoich rodziców, może budzić zdziwienie, a nawet niepokój. Co skłania dorosłego mężczyznę do tak częstych wizyt w domu rodzinnym? Czy to wyraz głębokiej więzi, potrzeba ucieczki od codziennych obowiązków, a może objaw nierozwiązanych problemów emocjonalnych? W tym artykule spróbujemy przyjrzeć się bliżej temu nietypowemu zachowaniu, analizując możliwe przyczyny i zastanawiając się, czy może ono wskazywać na trudności psychiczne, czy raczej na ukryte mechanizmy obronne z przeszłości.
Psychologiczne korzenie zależności od rodziców
Zanim przejdziemy do rozważań o tym, dlaczego dorosły mężczyzna, który ma żonę i kochankę, spędza tak wiele czasu u swoich rodziców, warto zastanowić się nad podstawami psychologicznymi tego zachowania. W psychologii mówi się o tzw. zależności emocjonalnej od rodziców. Jest to sytuacja, w której dorosła osoba wciąż potrzebuje emocjonalnego wsparcia, uwagi i aprobaty od swoich rodziców, mimo że powinna już funkcjonować samodzielnie. Tego typu zależności mogą się rozwijać z różnych powodów, w tym na skutek niedostatecznego wyodrębnienia się od rodziny w dzieciństwie.
Dorosła osoba, która nie wykształciła zdrowych granic emocjonalnych w relacji z rodzicami, może nadal poszukiwać u nich poczucia bezpieczeństwa. Tego rodzaju zależność może prowadzić do częstych wizyt, mimo że osoba ta prowadzi już życie z partnerką czy kochanką. Zależność emocjonalna od rodziców może być wynikiem nadopiekuńczości lub niedostatecznej separacji w dzieciństwie, co prowadzi do trudności w samodzielnym funkcjonowaniu jako dorosła osoba.
Niedojrzałość emocjonalna i unikanie odpowiedzialności
Kolejnym możliwym powodem takiego zachowania jest niedojrzałość emocjonalna. 40-latek, który nie potrafi w pełni przyjąć odpowiedzialności za swoje życie i relacje, może czuć się bardziej komfortowo w towarzystwie swoich rodziców, którzy zapewniają mu stabilność i poczucie kontroli. Może to również świadczyć o lęku przed dorosłością i wzięciem odpowiedzialności za swoje działania, szczególnie w kontekście złożoności i trudności wynikających z posiadania zarówno żony, jak i kochanki.
Niedojrzałość emocjonalna może przejawiać się w tym, że mężczyzna unika rozwiązywania problemów we własnym życiu osobistym, zamiast skoncentrować się na naprawianiu relacji, woli uciekać do rodziców, gdzie czuje się bezpiecznie i komfortowo. W takim przypadku rodzina może stać się miejscem ucieczki, w którym nie musi zmierzyć się z konsekwencjami swoich działań.
Niezaspokojone potrzeby emocjonalne – rodzice jako oaza bezpieczeństwa
Wiele osób wchodząc w dorosłość, nadal ma niezaspokojone potrzeby emocjonalne, które były obecne w dzieciństwie. Czas spędzany u rodziców może wynikać z pragnienia poczucia ciepła, akceptacji i miłości, które nie zostały dostatecznie zaspokojone w trakcie dorastania. Może to być także związane z pewnym idealicznym wyobrażeniem o rodzinie, która zapewnia pełne wsparcie, czego nie doświadczyło się w innych związkach.
Kiedy osoba nie potrafi uzyskać pełnej akceptacji i ciepła ze strony partnera (żony lub kochanki), może wracać do rodziców, ponieważ to oni będą dla niego niezawodnym źródłem emocjonalnego wsparcia. Może to również wskazywać na lęk przed porzuceniem, który łączy się z poszukiwaniem stabilności w relacjach z najbliższymi. Tego typu zależność może utrudniać pełne angażowanie się w życie dorosłe, w tym odpowiedzialność za własną rodzinę.
Problemy z relacjami partnerskimi – ucieczka od konfliktów?
Częste wizyty u rodziców mogą także być formą ucieczki przed problemami w relacjach partnerskich. 40-latek, który nie radzi sobie z komplikacjami w małżeństwie lub z relacjami z kochanką, może szukać ukojenia i poczucia bezpieczeństwa u rodziców. Tego rodzaju unikanie rozwiązania problemów w związkach może prowadzić do postawy, w której życie osobiste i rodzinne staje się niezrównoważone. Wizyty u rodziców stają się ucieczką od rozwiązywania realnych problemów, a także unikaniem trudnych rozmów i konfrontacji.
Kiedy 40-latek nie podejmuje działań na rzecz poprawy swojej relacji z partnerką, nie rozmawia o problemach i nie rozwiązuje trudności, to ucieczka do rodziców staje się najprostszym rozwiązaniem. Zamiast konfrontować się z emocjami, decyduje się na uniknięcie konfrontacji, co może wydawać się wygodne, ale jednocześnie utrwala negatywne schematy w jego życiu osobistym.
Czy to jednostka chorobowa?
Choć zachowanie, w którym dorosły mężczyzna spędza znaczną część swojego czasu u rodziców, mimo posiadania żony i kochanki, może być niepokojące, nie musi oznaczać jednostki chorobowej. Warto jednak zauważyć, że może to świadczyć o trudności w adaptacji do życia dorosłego, braku samodzielności emocjonalnej oraz problemach z relacjami interpersonalnymi. W skrajnych przypadkach takie zachowanie może być wynikiem zaburzeń osobowości lub trudności w rozwoju osobistym, co może wymagać interwencji psychoterapeutycznej.
Z perspektywy psychologicznej zachowanie to może być efektem rozwoju w rodzinie o silnych więzach emocjonalnych, co utrudnia wyodrębnienie się dorosłej osoby. Jeśli 40-latek nie jest w stanie nawiązać stabilnych i satysfakcjonujących relacji z partnerkami, może to wskazywać na głębszy problem, wymagający wsparcia psychologa.
Jakie kroki podjąć?
W sytuacji, gdy zachowanie to wpływa na jakość życia osobistego i relacje z partnerami, warto podjąć działania mające na celu rozwiązywanie problemów emocjonalnych. Dobrą metodą może być terapia indywidualna, która pomoże zrozumieć przyczyny tej zależności od rodziny i nauczyć się zdrowych granic w relacjach. Pomoc psychoterapeutyczna może także pomóc w radzeniu sobie z lękami, niską samooceną i trudnościami w angażowaniu się w pełni w relacje z innymi ludźmi.
Częste wizyty 40-latka u rodziców mimo relacji, które stworzył z kobietami i mogą wynikać z różnych czynników, takich jak zależność emocjonalna, niedojrzałość emocjonalna, trudności w rozwiązywaniu problemów w relacjach czy niezaspokojone potrzeby emocjonalne. Choć takie zachowanie nie zawsze wskazuje na jednostkę chorobową, może świadczyć o głębszych problemach, które warto zrozumieć i rozwiązać, aby poprawić jakość życia osobistego i relacji z innymi.
