Pod lasem, z dala od hałasu i zgiełku miasta, stał staroświecki dom. Właścicielką była 65-letnia kobieta o imieniu Helena. Była wdową, bezdzietną artystką, która znalazła spokój i pocieszenie w skrawkach malarskiego płótna. Pewnego dnia jej samotne życie nabrało barw za sprawą niespodziewanego gościa.
Młody chłopak, o imieniu Adrian, poprosił o schronienie podczas burzy. Przemoczony i przestraszony, został zaproszony do środka przez Helenę. Pomimo ponad trzydziestoletniej różnicy wieku, nieodparta nić porozumienia zawiązała się między nimi. Helena cieszyła się dojrzałością Adriana, jego zapałem i chęcią do życia, która już dawno zgasła w niej.
Adrian był młodym, dobrze zbudowanym chłopakiem o olśniewającym uśmiechu. Jego kruczoczarne włosy harmonizowały z głębokimi, błękitnymi oczami, które przypominały bezkresne morze. Był wysoki, atletyczny, z promieniującym zdrowiem i młodością. Jego twarz zawsze była pełna radości i entuzjazmu, który promieniował wpływał na ludzi dookoła.
Na drugim końcu spektrum była Helena. Była równie urokliwa, lecz w zupełnie innym wymiarze. Jej lata nadawały jej wytworności, której młodszym niełatwo dorównać. Miała krótki białe włosy, które doskonale korespondowały z jej elegancką, prostą sylwetką. W jej pięknych, zapadniętych szarych oczach widniało siwe światło mądrości i doświadczenia. Jej twarz, pomimo zmarszczek, które pokrywały jej delikatną cerę, tryskała życiem. Jej uśmiech, choć nie tak beztroski jak Adriana, miał swój urok – był cichy, spokojny i wpływowy.
Miłość, która rozkwitła między nimi, była kwintesencją uczucia – czysta, nieskażona i prawdziwa. Helena, pomimo swojego wieku, znów poczuła iskrę młodości, podczas gdy Adrian dojrzewał i czerpał mądrość, którą w sobie osadziła Helena. Razem malowali, chodzili na spacery i rozmawiali do późna w nocy o rzeczach zwykłych i niezwykłych.
Jednak nie wszyscy byli otwarci na ich nietypowy związek. Społeczeństwo patrzyło na nich ze zdegustowaniem i potępieniem. Przepaść wiekowa między nimi była dla innych nie do zaakceptowania. Komentarze, szepty i pogardliwe spojrzenia nie ominęły żadnej z tajemniczej pary. Adrian, zirytowany tym traktowaniem, wpadł w szał i wpłynął na tragiczną decyzję.
Pewnego mroźnego wieczoru, Helena znalazła list od Adriana. Mówił w nim o ogromnym bólu, jaki odczuwał z powodu braku akceptacji dla ich związku, i że nie może już więcej z tym żyć. Młody chłopak poszedł do lasu, mając na myśli ostatnie rozwiązanie…
Poszczególne słowa w liście sprawiły, że Helenie krew zastygła w żyłach. Gorzkie, pełne bólu i cierpienia linie oznaczały jedno – Adrian osiągnął skraj swojej wytrzymałości. Bezsilność i strach nagle ogarnął Helenę, poczucie, że być może straciła Adriana na zawsze, było nie do zniesienia.
Zrozpaczona, Helena w żarliwej desperacji pobiegła w kierunku lasu, przeczuwając co najgorsze. Mroźny wiatr uderzał jej w twarz z całym swoim srogim nasileniem, ale zignorowała go, koncentrując się na jednym celu – znalezieniu Adriana. Coś w jej sercu mówiło jej, że musi go tam znaleźć. Była to intuicja, wiara, nadzieja? Nie wiedziała.
Biegła bezskutecznie między drzewami, szlochając i wołając imię Adriana. Wydawało się, jakby las był niekończący – ciemny, mroczny i bez dźwięku. Ale nie przestała.
Po chwili przerażająca cisza lasu została przerwana przez słabą, ledwo słyszalną melodię. To była muzyka, jaką zwykle grał Adrian na swojej gitarze. Helena ruszyła w kierunku dźwięku. Kiedy dotarła do źródła melodii, serce jej opadło z ulgą.
Pomiędzy cieniami drzew, siedział tam Adrian, swoją gitarą na kolanach, grając smutną melodię, która uderzała struny serca Heleny. Jego oczy, które zawsze były pełne życia, teraz wyglądały na zmęczone i smutne. Właśnie w tym momencie Helena wiedziała, że jej strach był bliski stania się rzeczywistością. Ale na szczęście Adrian był tutaj, żywy i cały.
Moment ten na zawsze zapadł w pamięć Heleny. Dzięki temu incydentowi obydwoje zrozumieli, jak bardzo zależy im na sobie. Wiedzieli, że muszą walczyć o swoje szczęście, bez względu na konsekwencje. Adrian postanowił podjąć walkę z demonami, które dotąd ciągnęły go w stronę ciemności i zaakceptować miłość, jaką do niego czuła Helena. Ta tragiczna noc przyniosła im nadzieję na lepsze jutro, pełne wzajemnej miłości i akceptacji. Nie trwało to długo
Czasy stawały się coraz trudniejsze, a minuty zdawały się przeciągać bez końca, kolejna tragedia rozegrała się w ich życiu. Adrian, oddany swoim pasjom hydrologicznym, pewnego popołudnia dokonywał odpływu rzeki. W rzece, która zwykle szumiała spokojnie, była teraz rozszalała, wskutek nieoczekiwanej i gwałtownej burzy. Adrian, choć rewelacyjnie pływał, został porwany przez brutalny prąd.
Helena, na brzegu, opętana strachem i poczuciem bezradności, mogła tylko patrzeć, jak Adrian staje się niewidoczny na tle wielkiej, niepowstrzymanej rzeki. Pomoc przybyła za późno. Młody Adrian zginął tragicznie, a co gorsza nieoczekiwanie, pozostawiając Helenę oczekującą na jego mogiły.
Zdruzgotana Helena nie mogła radzić sobie ze stratą. W miejscu, gdzie kiedyś pełna strumień natchnienia tworzyła swoje arcydzieła, teraz stała z bólem i rozpaczą, która wydawała się nie mieć końca. Płótna Adriana stały się teraz tylko smutnym przypomnieniem o utraconym szczęściu i brutalności przypadkowej tragedii.
Tragiczna śmierć Adriana zaskoczyła Helenę i choć cała wioska była pełna współczucia dla niej, wiedziała, że to było tylko pojedyncze zdarzenie. Wkrótce potem, wróciły te same pogardliwe spojrzenia i szepty.
Helena spędziła późniejsze lata w głębokim smutku i pustce. Jej piękne obrazy Adriana wisiały na ścianach, ale już więcej nigdy nie podjęła próby malowania. Pomimo upływu czasu, rana pozostawiona przez tę niefortunną miłość nigdy nie zagoiła się całkowicie.
To opowiadanie służy jako przypomnienie, że miłość nie zna żadnych granic – ani wieku, ani społecznych norm. Tragiczny koniec historii Heleny i Adriana podkreśla jednakże jak ważne jest, aby społeczeństwo nauczyło się akceptować różne formy miłości i zrozumieć, że każda miłość jest prawdziwa.
