Czym jest hipochondria i jak ją leczyć?

Nerwica hipochondryczna to ciężkie zaburzenie somatoformiczne, które objawia się nieustannym lękiem o własne zdrowie. Hipochondryk sądzi, że cierpi na co najmniej jedną ciężką chorobę. Jak leczyć hipochondrię?

Czym jest hipochondria
Czym jest hipochondria i jak ją leczyć?

Czym jest hipochondria i jak ją leczyć? Pacjent z nerwicą hipochondryczną wykazuje długotrwałe, nieuzasadnione i przesadne przekonanie, że dolega mu coś poważnego, często nieuleczalnego. Takiej osobie bardzo trudno wytłumaczyć, że jego błahe, zwykle wyimaginowane objawy, nie świadczą o ciężkiej chorobie. Choć dolegliwości, w które wierzy hipochondryk, są urojone, problem ocenia się jako jak najbardziej realny. W chwili, gdy pacjent nie radzi sobie z dręczącymi go obawami, należy zdecydować się na psychoterapię.

Hipochondria – życie w strachu

Osoby cierpiące na tę dolegliwość wciąż zmagają się z bliżej nieuzasadnionym lękiem o własne zdrowie. Ta paniczna obawa utrudnia im normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Hipochondrycy bywają wyśmiewani, nierozumiani w problemie, z którym się zmagają. Szukają potwierdzenia swoich obaw u kolejnych lekarzy, jednak gdy specjalista wykluczy istnienie choroby, wynajdują kolejne objawy. Naraża ich to na duże koszty zupełnie niepotrzebnego im leczenia.
Zdiagnozowanie hipochondryka nie należy do najłatwiejszych. Zwykle lekarze wierzą w opisywane przez pacjenta dolegliwości, nawet jeśli nie mogą dopatrzeć się ich przyczyny. Z kolei chory na nerwicę hipochondryczną odwiedza kolejnych doktorów w poszukiwaniu pomocy, zamiast skierować się do jedynego, którego tak naprawdę potrzebuje: psychiatry.

Skąd bierze się hipochondria?

Potencjalne przyczyny tej dolegliwości nie są do końca znane, natomiast specjaliści wyróżniają kilka czynników potencjalnie wpływających na powstawanie zaburzenia. Osoby cierpiące na hipochondrię często za bardzo skupiają się na własnym ciele. Wsłuchując się w nie, doprowadzają do tego, że zaczyna ich niepokoić lekko przyspieszony puls czy delikatny skurcz. Poza tym podłoża tego zaburzenia można doszukiwać się w dzieciństwie: nadopiekuńczość rodziców miewa wpływ na rodzenie się zachowań hipochondrycznych. Oprócz tego hipochondrycy mogą czerpać korzyści z wymyślania sobie chorób – bliscy obdarzają ich większą troską, a osoba chora znajduje się w centrum zainteresowania.
Należy też rozróżnić charakter hipochondrii: może być ona pierwotna (czyli trwała) oraz wtórna (nabyta w konsekwencji przykrych zdarzeń w życiu chorego). Tę drugą znacznie łatwiej zdiagnozować.

Dziecko z hipochondrią?

Nerwica hipochondryczna dotyka nie tylko osoby dorosłe. Cierpieć na nią może także dziecko lub nastolatek. Skąd bierze się u tak młodych ludzi? Najczęściej wpływ na to mają zaburzenia lękowe. Może być też sposobem nieświadomego zwrócenia na siebie uwagi dorosłych. Takie zachowanie występuje zwłaszcza u dzieci z rozbitych lub niepełnych rodzin. Młode osoby zwykle przyzwyczajone są do tego, że podczas choroby otrzymują od rodziców więcej uwagi, więc ich organizm, domagając się wzmożonego zainteresowania, wysyła sygnały somatyczne.

Jak leczyć hipochondryka?

Podstawą leczenia nerwicy hipochondrycznej jest psychoterapia. Niestety osoby cierpiące na tę dolegliwość rzadko same zgłaszają się do specjalisty. Trudno ich przekonać do tego, że problemem nie są wyimaginowane choroby, a ta jedyna realna – hipochondria. Kiedy jednak bliskim uda się nakłonić pacjenta na leczenie, psychiatra będzie próbował odwracać uwagę chorego od jego dolegliwości. Podczas psychoterapii lekarz zwykle stara się poprzez rozmowę na tematy niemedyczne odnaleźć źródło nerwicy. Wskazanie przyczyny pomaga w zaplanowaniu przebiegu dalszego leczenia.
W walce z przypadłością stosuje się również środki farmakologiczne, jednak hipochondrycy nieczęsto się na nie godzą. Leki antydepresyjne powoli eliminują objawy choroby, a także ułatwiają skupienie na psychoterapii, a co za tym idzie, są jej idealnym uzupełnieniem.
Trzeba wiedzieć, że leczenie hipochondrii to proces długi i niełatwy. By jak najszybciej udało się zwalczyć chorobę, należy bezwzględnie stosować się do zaleceń specjalisty i obdarzyć go zaufaniem, bez którego pacjenta może czekać nawrót nerwicy.

EP